پادشاهى كى كاوس
درخت برومند چون شد بلند گر آيد ز گردون بروبر گزند
شود برگ پژمرده و بيخ سست سرش سوى پستى گرايد نخست
چو از جايگه بگسلد پاى خويش بشاخ نو آيين دهد جاى خويش
مر او را سپارد گل و برگ و باغ بهارى بكردار روشن چراغ
اگر شاخ بد خيزد از بيخ نيك تو با شاخ تندى مياغاز ريك
پدر چون بفرزند ماند جهان كند آشكارا بروبر نهان
گر او بفگند فرّ و نام پدر تو بيگانه خوانش مخوانش پسر
كرا گم شود راه آموزگار سزد گر جفا بيند از روزگار
چنين است رسم سراى كهن سرش هيچ پيدا نبينى ز بن
چو رسم بدش باز داند كسى نخواهد كه ماند بگيتى بسى
چو كاوس بگرفت گاه پدر مر او را جهان بنده شد سربسر
ز هر گونه گنج آگنده ديد جهان سربسر پيش خود بنده ديد
همان تخت و هم طوق و هم گوشوار همان تاج زرّين زبرجدنگار
همان تازى اسپان آگنده يال بگيتى ندانست كس را همال
چنان بد كه در گلشن زرنگار همى خورد روزى مى خوشگوار
يكى تخت زرّين بلورينش پاى نشسته بروبر جهان كدخداى
ابا پهلوانان ايران بهم همى راى زد شاه بر بيش و كم
چو رامشگرى ديو زى پرده دار بيامد كه خواهد بر شاه بار
چنين گفت كز شهر مازندران يكى خوشنوازم ز رامشگران
اگر درخورم بندگى شاه را گشايد بر تخت او راه را
برفت از بر پرده سالار بار خرامان بيامد بر شهريار
بگفتا كه رامشگرى بر درست ابا بربط و نغز رامشگرست
بفرمود تا پيش او خواندند بر رود سازانش بنشاندند
ببربط چو بايست بر ساخت رود بر آورد مازندرانى سرود
كه مازندران شهر ما ياد باد هميشه بر و بومش آباد باد
كه در بوستانش هميشه گلست بكوه اندرون لاله و سنبلست
هوا خوشگوار و زمين پر نگار نه گرم و نه سرد و هميشه بهار
نوازنده بلبل بباغ اندرون گرازنده آهو براغ اندرون
هميشه بياسايد از خفت و خوى همه ساله هر جاى رنگست و بوى
گلابست گوئى بجويش روان همى شاد گردد ز بويش روان
دى و بهمن و آذر و فروردين هميشه پر از لاله بينى زمين
همه ساله خندان لب جويبار بهر جاى باز شكارى بكار
سراسر همه كشور آراسته ز ديبا و دينار و ز خواسته
بتان پرستنده با تاج زر همه نامداران بزرّين كمر
