شاهنامه فردوسی – كشته يافتن ويسه پسر خود را

كشته يافتن ويسه پسر خود را

          بشد ويسه سالار توران سپاه            ابا لشكرى نامور كينه خواه‏

         ازان پيشتر تا بقارن رسيد            گراميش را كشته افگنده ديد

         دليران و گردان توران سپاه            بسى نيز با او فگنده براه‏

         دريده درفش و نگونسار كوس            چو لاله كفن روى چون سند روس‏

         ز ويسه بقارن رسيد آگهى            كه آمد بپيروزى و فرّهى

         ستوران تازى سوى نيمروز            فرستاد و خود رفت گيتى فروز

         ز درد پسر ويسه جنگجوى            سوى پارس چون باد بنهاد روى‏

         چو از پارس قارن بهامون كشيد            ز دست چپش لشكر آمد پديد

         ز گرد اندر آمد درفش سياه            سپهدار تركان بپيش سپاه‏

         رده بر كشيدند بر هر دو روى            برفتند گردان پرخاش جوى‏

         ز قلب سپه ويسه آواز داد            كه شد تاج و تخت بزرگى بباد

         ز قنوج تا مرز كابلستان            همان تا در بست و زابلستان‏

         همه سربسر پاك در چنگ ماست            بر ايوانها نقش و نيرنگ ماست‏

         كجا يافت خواهى تو آرامگاه            ازان پس كجا شد گرفتار شاه‏

         چنين داد پاسخ كه من قارنم            گليم اندر آب روان افگنم‏

         نه از بيم رفتم نه از گفت و گوى            بپيش پسرت آمدم كينه جوى‏

         چو از كين او دل بپرداختم            كنون كين و جنگ ترا ساختم‏

         بر آمد چپ و راست گرد سياه            نه روى هوا ماند روشن نه ماه‏

         سپه يك بديگر بر آويختند            چو رود روان خون همى ريختند

         بر ويسه شد قارن رزم جوى            ازو ويسه در جنگ برگاشت روى‏

         فراوان ز جنگ آوران كشته شد            بآورد چون ويسه سرگشته شد

         چو بر ويسه آمد ز اختر شكن            نرفت از پسش قارن رزم‏زن‏

         بشد ويسه تا پيش افراسياب            ز درد پسر مژه كرده پر آب‏

                       

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

فرهنگ معین

جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

کلن

(کُ لَ) (اِ.) پنبه زده شده که آن را برای ریسیدن گلوله کرده باشند.

کلنبه

(کُ لُ بَ یا بِ) (اِ.)
۱- کلیچه‌ای که آن را از حلوا و مغز بادام پر ساخته باشند.
۲- گلوله.

کلنجار

(کَ لَ) (اِ.) برخورد همراه با تلاش، مبارزه و کشمکش با کسی یا چیزی.

کلنجار

(کِ لِ) (اِ.) خرچنگ.

کلنجار رفتن

(~. رَ تَ) (مص ل.) (عا.) ور رفتن، سر و کله زدن.

کلند

(کُ یا کَ لَ) (اِ.)
۱- آلتی که بدان زمین را کَنَند، کلنگ.
۲- هر چیز ناتراشیده.
۳- چوبی که بر قلاده سگ بندند.

کلندر

(کَ لَ دَ) (ص. اِ.)
۱- مرد درشت اندام و قلندر.
۲- چوب ناتراشیده که در پشت در اندازند تا در گشوده نشود.

کلنده

(کَ لَ دَ یا دِ) (اِ.) چوبکی باشد که یک سر آن را به دول آسیا به طوری نصب کنند که از گردش سنگ آسیا آن چوبک حرکت کند و از دول کم کم دانه در آسیا رود؛ لکلکه.

کلندی

(کَ لَ)
۱- (ص نسب.) منسوب به کلند.
۲- کلندگر.
۳- (اِمر.) زمین سخت و درشت.

کلندیدن

(کَ لَ دَ) (مص م.) کندن، شکافتن زمین.

کلنل

(کُ لُ نِ) [ فر. ] (ص. اِ.) سرهنگ.

کلنگ

(کُ لَ) (اِ.)
۱- آلت آهنی نوک تیز که از آن برای کندن جاهای سفت زمین استفاده می‌کنند.
۲- دُرنا.

کلنگی

(~.) (ص نسب.) هر آن چه که به درد خراب کردن بخورد، قدیمی (خاصه ساختمان).

کلنی

(کُ لُ) [ فر. ] (اِ.) سرزمینی که گروهی از جای دیگر بدان جا کوچ کنند. مهاجرنشین، مستعمره.

کله

(کُ لَ یا لِ) (ص.)
۱- کوتاه، ناقص.
۲- بی دم، بی دسته.
۳- (اِ.) شرم مرد، ذکر.

کله

(کَ لَّ یا لُِ) (اِ.)
۱- سر، رأس (اعم از انسان یا حیوان).
۲- هر چیز گرد.
۳- هوش، عقل.
۴- جمجمه (جانوری).
۵- ویژگی آجری که از عرض چیده شده باشد ؛ ~ی کسی بوی قرمه سبزی دادن کنایه از: توقعات و ...

کله

(کِ لَّ) [ ع. کله ] (اِ.) روپوش، پشه بند، سایبان، ج. کِلَل.

کله

(کَ لَ یا لِ) (اِ.)
۱- رخساره، روی، چهره.
۲- گوی که در وقت خندیدن بر دو طرف روی پیدا شود.

کله

(کَ یا کِ لِ) (اِ.)
۱- بخیه کردن خیاط جامه را.
۲- هر مرتبه‌ای که سوزن را بر جامه فرو برند و برآرند.

کله

(کَ لِ) (اِ.)
۱- اجاق.
۲- دیگدان.


دیدگاهتان را بنویسید

معنی