شاهنامه فردوسی – كشته يافتن ويسه پسر خود را

كشته يافتن ويسه پسر خود را

          بشد ويسه سالار توران سپاه            ابا لشكرى نامور كينه خواه‏

         ازان پيشتر تا بقارن رسيد            گراميش را كشته افگنده ديد

         دليران و گردان توران سپاه            بسى نيز با او فگنده براه‏

         دريده درفش و نگونسار كوس            چو لاله كفن روى چون سند روس‏

         ز ويسه بقارن رسيد آگهى            كه آمد بپيروزى و فرّهى

         ستوران تازى سوى نيمروز            فرستاد و خود رفت گيتى فروز

         ز درد پسر ويسه جنگجوى            سوى پارس چون باد بنهاد روى‏

         چو از پارس قارن بهامون كشيد            ز دست چپش لشكر آمد پديد

         ز گرد اندر آمد درفش سياه            سپهدار تركان بپيش سپاه‏

         رده بر كشيدند بر هر دو روى            برفتند گردان پرخاش جوى‏

         ز قلب سپه ويسه آواز داد            كه شد تاج و تخت بزرگى بباد

         ز قنوج تا مرز كابلستان            همان تا در بست و زابلستان‏

         همه سربسر پاك در چنگ ماست            بر ايوانها نقش و نيرنگ ماست‏

         كجا يافت خواهى تو آرامگاه            ازان پس كجا شد گرفتار شاه‏

         چنين داد پاسخ كه من قارنم            گليم اندر آب روان افگنم‏

         نه از بيم رفتم نه از گفت و گوى            بپيش پسرت آمدم كينه جوى‏

         چو از كين او دل بپرداختم            كنون كين و جنگ ترا ساختم‏

         بر آمد چپ و راست گرد سياه            نه روى هوا ماند روشن نه ماه‏

         سپه يك بديگر بر آويختند            چو رود روان خون همى ريختند

         بر ويسه شد قارن رزم جوى            ازو ويسه در جنگ برگاشت روى‏

         فراوان ز جنگ آوران كشته شد            بآورد چون ويسه سرگشته شد

         چو بر ويسه آمد ز اختر شكن            نرفت از پسش قارن رزم‏زن‏

         بشد ويسه تا پيش افراسياب            ز درد پسر مژه كرده پر آب‏

                       

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

فرهنگ معین

جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

کاراکتر

(تِ) [ انگ. ] (اِ.)
۱- شخصیت، منش.
۲- هریک از اشخاص معرفی شده در یک داستان، نمایشنامه یا فیلم نامه.

کارایی

(اِمص.) سودمندی، اثربخش.

کاربان

(اِمر.) نک کاروان.

کاربرد

(بُ) (اِمص.) به کار بردن، بهره گرفتن.

کاربشول

(بَ) (ص فا.) = کاربشولنده: آن که کاری را انجام دهد، گزارنده کارها، کار ساز.

کاربن

(بُ) [ فر. ] (اِ.) کربن. کاغذ، کاغذی است که یک طرف آن رنگی است و آن را برای کپی برداشتن در هنگام نوشتن مورد استفاده قرار می‌دهند.

کاربند

(بَ) (ص.) = کاربندنده:
۱- به کار گیرنده، استعمال کننده.
۲- عمل کننده، اجرا کننده.
۳- عامل، کارگزار، مأمور.
۴- فرمانبردار، مطیع. ؛ ~ شدن (کن.) اطاعت کردن، فرمانبرداری کردن.

کاربوراتور

(بُ تُ) [ فر. ] (اِ.) دستگاهی است که هوا و بنزین را به نسبت معینی مخلوط و برای انفجار در محفظه سیلندرها آماده می‌سازد.

کاربیت

[ انگ. ] (اِ.) = کاربید:
۱- ترکیب دوتایی کربن و یک فلز، کربوز.
۲- جسم جامدی به رنگ سیاه مایل به خاکستری که برای تولید گاز استیلن در جوشکاری به کار می‌رود.

کاربین

(ص فا.) کاردان، کارشناس.

کارت

[ فر. ] (اِ.)
۱- مقوای نازک که روی آن مشخصات چیزی یاکسی نوشته می‌شود. ؛~ ِ ~ویزیت کارتی که روی آن نام، نام خانوادگی، شغل، آدرس و تلفن شخص نوشته شده باشد. ؛ ~ شناسایی مدرک ...

کارت پستال

(پُ) [ فر. ] (اِمر.)کارتی که روی آن تصویری چاپ شده و در پشت آن نامه نگاری کوتاه می‌کنند و تمبر می‌چسبانند و به مقصدی می‌فرستند.

کارتابل

[ فر. ] (اِ.) پوشه مخصوصی که نامه‌ها و پرونده‌های جاری را برای صدور دستور در آن قرار می‌دهند، کارپوشه. (فره).

کارتریچ

[ انگ. ] (اِ.) ظرف یا محفظه‌ای حاوی ماده، وسیله یا جسمی که جا به جا کردن و استفاده از آن با دست دشوار و پردردسر یا ناراحت کننده‌است.

کارتل

(تِ) [ فر. ] (اِ.) اتحادیه‌ای مرکب از چند شرکت یا مؤسسه اقتصادی برای در دست گرفتن بازار و نرخ‌ها.

کارتن

(تَ) (اِ.)
۱- عنکبوت.
۲- جولاهه، نساج.

کارتن

(تُ) [ فر. ] (اِ.)
۱- جلد مقوایی برای نگه داری برگه‌ها، پوشه.
۲- جعبه مقوایی.

کارتنک

(تَ نَ) (اِمصغ.)
۱- عنکبوت.
۲- تار عنکبوت. کارتند و کارتن و کارتینه نیز گویند.

کارتون

(تُ) [ انگ. ] (اِ.) نقاشی متحرک.

کارتکس

(تِ) [ انگ. ] (اِ.)
۱- قفسه کشوداری که در کشوهای آن کارت‌های مربوط به مشخصات کتاب‌ها، مجلات و مانند آن‌ها نگه داری می‌شود.
۲- کارتی که روی آن زمان ورود یا خروج کالای موجود نوشته می‌شود.
۳- کارت زن.
۴- کارد پهن و ...


دیدگاهتان را بنویسید