شاهنامه فردوسی – كشته يافتن ويسه پسر خود را

كشته يافتن ويسه پسر خود را

          بشد ويسه سالار توران سپاه            ابا لشكرى نامور كينه خواه‏

         ازان پيشتر تا بقارن رسيد            گراميش را كشته افگنده ديد

         دليران و گردان توران سپاه            بسى نيز با او فگنده براه‏

         دريده درفش و نگونسار كوس            چو لاله كفن روى چون سند روس‏

         ز ويسه بقارن رسيد آگهى            كه آمد بپيروزى و فرّهى

         ستوران تازى سوى نيمروز            فرستاد و خود رفت گيتى فروز

         ز درد پسر ويسه جنگجوى            سوى پارس چون باد بنهاد روى‏

         چو از پارس قارن بهامون كشيد            ز دست چپش لشكر آمد پديد

         ز گرد اندر آمد درفش سياه            سپهدار تركان بپيش سپاه‏

         رده بر كشيدند بر هر دو روى            برفتند گردان پرخاش جوى‏

         ز قلب سپه ويسه آواز داد            كه شد تاج و تخت بزرگى بباد

         ز قنوج تا مرز كابلستان            همان تا در بست و زابلستان‏

         همه سربسر پاك در چنگ ماست            بر ايوانها نقش و نيرنگ ماست‏

         كجا يافت خواهى تو آرامگاه            ازان پس كجا شد گرفتار شاه‏

         چنين داد پاسخ كه من قارنم            گليم اندر آب روان افگنم‏

         نه از بيم رفتم نه از گفت و گوى            بپيش پسرت آمدم كينه جوى‏

         چو از كين او دل بپرداختم            كنون كين و جنگ ترا ساختم‏

         بر آمد چپ و راست گرد سياه            نه روى هوا ماند روشن نه ماه‏

         سپه يك بديگر بر آويختند            چو رود روان خون همى ريختند

         بر ويسه شد قارن رزم جوى            ازو ويسه در جنگ برگاشت روى‏

         فراوان ز جنگ آوران كشته شد            بآورد چون ويسه سرگشته شد

         چو بر ويسه آمد ز اختر شكن            نرفت از پسش قارن رزم‏زن‏

         بشد ويسه تا پيش افراسياب            ز درد پسر مژه كرده پر آب‏

                       

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

فرهنگ معین

جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

چه

(چِ یا چَ) (پس.) پسوندی است دال بر تصغیر: باغچه، کوچه، آلوچه، کتابچه.

چهار

(چِ یا چَ) [ په. ] (اِ.) عدد اصلی میان سه و پنج، دوبرابر دو.

چهار ارکان

(~. اَ) [ فا - ع. ] (اِمر.)
۱- چهار حد جهان: مشرق، مغرب، شمال و جنوب.
۲- نوعی خیمه چهارگانه.

چهار مضراب

(~. مِ) [ فا - ع. ] (اِمر.) = چارمضراب: اصطلاحی است در نواختن آهنگ موسیقی، نوعی از آهنگ موسیقی که نوازنده ساز در دستگاه‌های مختلف آواز می‌نوازد تا آوازخوان برای خواندن مهیا شود، گونه‌ای از زدن که زننده خواننده ...

چهارآیین

(چَ) (اِمر.) چهار مذهب معروف اهل سنت: حنفی، شافعی، مالکی، حنبلی.

چهارآیینه

(~. نِ) (اِمر.) نوعی جامه جنگ که در قدیم به هنگام جنگ می‌پوشیدند و آن دارای چهار قطعه آهن صیقل داده بود که روی سینه، پشت سر و سر زانوها نصب می‌شد.

چهاربالش

(~. لِ) (اِمر.)
۱- بالش‌های چهار - گانه، که هنگام بر تخت نشستن پادشاه، پشت سر و زیر پا و دو طرف او می‌گذاشتند.
۲- تخت، مسند.
۳- چهار عنصر (آب، خاک، آتش و باد).

چهارتخم

(~. تُ) (اِمر.) = چهارتخمه. چارتخم: مخلوط دانه‌های قدومه و بارهنگ و بهدانه و سپستان است که جوشانده آن‌ها به دلیل داشتن لعاب فراوان به عنوان ملین و نرم کننده سینه و خلط آور در امراض ریه مصرف می‌شود.

چهارتکبیر

(~. تَ) [ فا - ع. ] (اِمر.) اشاره‌است به نماز میت که در آن چهار تکبیر باید بگویند.

چهارتکبیر زدن

(~. تَ. زَ دَ) (مص ل.) ترک دنیا گفتن.

چهارجوهر

(~. جَ هَ) (اِمر.) چهار ستاره از بنات النعش که آن‌ها را نعش گویند.

چهارده

(چَ یا چِ دَ) (اِ.) عدد اصلی بین سیزده و پانزده، ده به علاوه چهار.

چهاردیواری

(چَ یا چَ) (اِمر.)
۱- هر جا که از چهارطرف محصور و دیوار باشد، محوطه.
۲- (کن.) خانه و کاشانه.

چهارزانو

(~.) (اِمر.)حالتی مؤدبانه از نشستن که ساق پای چپ زیر زانوی راست و ساق پای راست زیر زانوی چپ قرار می‌گیرد.

چهارسو

(~.) [ په. ] (اِمر.)
۱- چهارجانب: شمال، جنوب، مشرق، مغرب.
۲- چهارراه.
۳- چهارراه میان بازار، چارسوق، چارسوک.
۴- (کن.) دنیا، جهان.

چهارشاخ

(~.) (اِمر.) آلتی چوبی چهار شاخه و دسته دار که با آن خرمن کوفته را بر باد می‌دهند تا کاه از دانه جدا شود.

چهارشانه

(~. نِ) (ص مر.) مرد تنومند که دارای شانه‌های پهن باشد.

چهارشنبه

(~. شَ بِ) [ فا - عبر. ] (اِمر.) روز پنجم از ایام هفته مسلمانان.

چهارشنبه سوری

(~. شَ بِ) (اِمر.) غروب آخرین سه شنبه سال که در آن شب معمولاً هفت بوته آتش درست می‌کنند و به ترتیب از روی آن می‌پرند و می‌گویند: سرخی تو از من زردی من از تو.

چهارضلعی

(~. ض) [ فا - ع. ] (ص نسب.) صفحه‌ای است محدود به یک خط شکسته چهاربر و انواع آن عبارت است از: مربع، مربع مستطیل، لوزی، متوازی الاضلاع، ذوزنقه، چهارضلعی محاطی، چهارضلعی محیط، چهاربر.


دیدگاهتان را بنویسید