شاهنامه فردوسی – كشته شدن نوذر به دست افراسياب

كشته شدن نوذر به دست افراسياب

          سوى شاه تركان رسيد آگهى            كزان نامداران جهان شد تهى‏

         دلش گشت پر آتش از درد و غم            دو رخ را بخون جگر داد نم‏

         بر آشفت و گفتا كه نوذر كجاست            كزو ويسه خواهد همى كينه خواست‏

         چه چاره است جز خون او ريختن            يكى كينه نو بر انگيختن‏

         بدژخيم فرمود كو را كشان            ببر تا بياموزد او سر فشان‏

         سپهدار نوذر چو آگاه شد            بدانست كش روز كوتاه شد

         سپاهى پر از غلغل و گفت و گوى            سوى شاه نوذر نهادند روى‏

  شاهنامه فردوسی - رزم رستم با تورانيان‏‏

         ببستند بازوش با بند تنگ            كشيدندش از جاى پيش نهنگ‏

         بدشت آوريدندش از خيمه خوار            برهنه سر و پاى و برگشته كار

         چو از دور ديدش زبان برگشاد            ز كين نياگان همى كرد ياد

         ز تور و ز سلم اندر آمد نخست            دل و ديده از شرم شاهان بشست‏

         بدو گفت هر بد كه آيد سزاست            بگفت و بر آشفت و شمشير خواست‏

         بزد گردن خسرو تاج دار            تنش را بخاك اندر افگند خوار

         شد آن يادگار منوچهر شاه            تهى ماند ايران ز تخت و كلاه‏

  دیوان حافظ - گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب

         ايا دانشى مرد بسيار هوش            همه چادر آزمندى مپوش‏

         كه تخت و كله چون تو بسيار ديد            چنين داستان چند خواهى شنيد

         رسيدى بجايى كه بشتافتى            سر آمد كزو آرزو يافتى‏

         چه جويى ازين تيره خاك نژند            كه هم بازگرداندت مستمند

         كه گر چرخ گردان كشد زين تو            سرانجام خاكست بالين تو

         پس آن بستگان را كشيدند خوار            بجان خواستند آنگهى زينهار

         چو اغريرث پر هنر آن بديد            دل او ببر در چو آتش دميد

         همى گفت چندين سر بى‏گناه            ز تن دور ماند بفرمان شاه‏

  دیوان حافظ - سحر بلبل حکایت با صبا کرد

         بيامد خروشان بخواهشگرى            بياراست با نامور داورى‏

         كه چندين سرافراز گرد و سوار            نه با ترگ و جوشن نه در كارزار

         گرفتار كشتن نه والا بود            نشيبست جايى كه بالا بود

         سزد گر نيايد بجانشان گزند            سپارى هميدون بمن‏شان ببند

         بريشان يكى غار زندان كنم            نگهدارشان هوشمندان كنم‏

         بسارى بزارى بر آرند هوش            تو از خون بكش دست و چندين مكوش‏

         ببخشيد جان‏شان بگفتار اوى            چو بشنيد با درد پيكار اوى‏

         بفرمودشان تا بسارى برند            بغلّ و بمسمار و خوارى برند

         چو اين كرده شد ساز رفتن گرفت            زمين زير اسپان نهفتن گرفت‏

  دیوان حافظ - خوش است خلوت اگر یار یار من باشد

         ز پيش دهستان سوى رى كشيد            از اسپان برنج و بتك خوى كشيد

         كلاه كيانى بسر بر نهاد            بدينار دادن در اندر گشاد

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

به ذوق مطرب و می روزها به شب کردی
شبی به ذوق مناجات کردگار مخسب
«صائب تبریزی»

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید
جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

بایگان

(ص مر.) کسی که نامه‌ها و سندهای اداری را در محلی ضبط کند.

بایگانی

(اِ.) جایی که در آن اسناد و مدارک اداری نگه داری می‌شود.

ببر

(بَ) (اِ.) جاندار پستاندار گوشتخوار از تیره گربه سانان با پوست خزدار راه راه بومی آسیا.

ببر بیان

(بَ رِ بَ) (اِ.) جامه‌ای از پوست ببر که رستم هنگام جنگ به تن می‌کرد.

ببرگ

(بِ بَ) (ص.) مهیّا، فراهم بودن وسایل زندگی.

ببین و بترک

(بِ نُ بِ تَ رَ) (اِ.) نوعی مهره که برای دفع چشم زخم بر کلاه یا گردن کودکان آویزند.

بت

(بُ) (اِ.)
۱- تندیسی ساخته شده از سنگ، چوب، فلز یا هر چیز دیگر به شکل انسان یا حیوان که به جای خدا مورد پرستش قرار بگیرد. معبود.
۲- معشوق.

بتا

(بِ) [ یو. ] (اِ.)
۱- نام حرف دوم یونانی.
۲- ذره‌ای با بار منفی شامل باریکه‌ای از الکترون‌ها که از اجسام رادیو اکتیو گسیل می‌شود.
۳- دومین ستاره هر صورت فلکی به لحاظ روشنایی.

بتاور

(بَ وَ) (اِ.)
۱- عاقبت، سرانجام.
۲- بآلاخره.

بتخانه

(بُ نِ) (اِمر.)
۱- بتکده، جایی که در آن بت را نگهداری و پرستش می‌کنند.
۲- حرم، حرمسرا.

بتفاریق

(بِ تَ) [ فا - ع. ] (ق.) کم کم، بتدریج.

بتفوز

(بَ) (اِ.)
۱- گرداگرد دهان انسان و حیوان.
۲- پوز، پوزه.

بته

(بُ تِّ) (اِ.) نک بوته. ؛ از زیر ~ درآمدن بی اصل و نسب بودن.

بته جقه

(~. جِ قُِ) [ فا - تر. ] (اِ.) نقشی زینتی شبیه سروی خمیده که بیشتر در صنعت قالی بافی، ترمه، زردوزی و مانند آن به کار می‌رود.

بتو

(بَ) (اِ.)
۱- قیف.
۲- گیره چوب یا ساقه گیاه.
۳- دسته هاون.
۴- هاون سنگی.
۵- سنگی که بر روی آن ادویه و چیزهای دیگر را سایند.

بتو

(بَ ت ُ) (اِ.)
۱- جایی که غالباً آفتاب در آن جا بتابد.
۲- مشرق.

بتول

(بَ) [ ع. ] (ص.)
۱- کسی که از دنیا بریده و به خدا پیوسته و نیز از ازدواج خودداری کند.
۲- پارسا، پاکدامن، لقب حضرت فاطمه (ص) و حضرت مریم.

بتون

(بِ تُ) [ فر. ] (اِ.) از مصالح ساختمانی است که از شن و ماسه و سیمان و آب با اندازه‌های مختلف ساخته شود.

بتون آرمه

(~. مِ) (اِمر.) بتون مسلح، بتونی که در آن میله‌های آهنی گذارند تا استواری و مقاومت آن بیشتر گردد.

بتونه

(بَ نِ) [ ازع. ] (اِ.) = بتانه: خمیری چسبناک مرکب از گل سفید و روغن بزرک که برای پر کردن درزهای بین شیشه و قاب و همچنین آماده سازی سطح اجسام پیش از رنگ کردن به کار رود، زاماسکه، ...


دیدگاهتان را بنویسید