شاهنامه فردوسی – كشته شدن نوذر به دست افراسياب

كشته شدن نوذر به دست افراسياب

          سوى شاه تركان رسيد آگهى            كزان نامداران جهان شد تهى‏

         دلش گشت پر آتش از درد و غم            دو رخ را بخون جگر داد نم‏

         بر آشفت و گفتا كه نوذر كجاست            كزو ويسه خواهد همى كينه خواست‏

         چه چاره است جز خون او ريختن            يكى كينه نو بر انگيختن‏

         بدژخيم فرمود كو را كشان            ببر تا بياموزد او سر فشان‏

         سپهدار نوذر چو آگاه شد            بدانست كش روز كوتاه شد

         سپاهى پر از غلغل و گفت و گوى            سوى شاه نوذر نهادند روى‏

         ببستند بازوش با بند تنگ            كشيدندش از جاى پيش نهنگ‏

         بدشت آوريدندش از خيمه خوار            برهنه سر و پاى و برگشته كار

         چو از دور ديدش زبان برگشاد            ز كين نياگان همى كرد ياد

         ز تور و ز سلم اندر آمد نخست            دل و ديده از شرم شاهان بشست‏

         بدو گفت هر بد كه آيد سزاست            بگفت و بر آشفت و شمشير خواست‏

         بزد گردن خسرو تاج دار            تنش را بخاك اندر افگند خوار

         شد آن يادگار منوچهر شاه            تهى ماند ايران ز تخت و كلاه‏

         ايا دانشى مرد بسيار هوش            همه چادر آزمندى مپوش‏

         كه تخت و كله چون تو بسيار ديد            چنين داستان چند خواهى شنيد

         رسيدى بجايى كه بشتافتى            سر آمد كزو آرزو يافتى‏

         چه جويى ازين تيره خاك نژند            كه هم بازگرداندت مستمند

         كه گر چرخ گردان كشد زين تو            سرانجام خاكست بالين تو

         پس آن بستگان را كشيدند خوار            بجان خواستند آنگهى زينهار

         چو اغريرث پر هنر آن بديد            دل او ببر در چو آتش دميد

         همى گفت چندين سر بى‏گناه            ز تن دور ماند بفرمان شاه‏

         بيامد خروشان بخواهشگرى            بياراست با نامور داورى‏

         كه چندين سرافراز گرد و سوار            نه با ترگ و جوشن نه در كارزار

         گرفتار كشتن نه والا بود            نشيبست جايى كه بالا بود

         سزد گر نيايد بجانشان گزند            سپارى هميدون بمن‏شان ببند

         بريشان يكى غار زندان كنم            نگهدارشان هوشمندان كنم‏

         بسارى بزارى بر آرند هوش            تو از خون بكش دست و چندين مكوش‏

         ببخشيد جان‏شان بگفتار اوى            چو بشنيد با درد پيكار اوى‏

         بفرمودشان تا بسارى برند            بغلّ و بمسمار و خوارى برند

         چو اين كرده شد ساز رفتن گرفت            زمين زير اسپان نهفتن گرفت‏

         ز پيش دهستان سوى رى كشيد            از اسپان برنج و بتك خوى كشيد

         كلاه كيانى بسر بر نهاد            بدينار دادن در اندر گشاد

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

فرهنگ معین

جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

کشفته

(کُ شُ تِ یا کَ شَ تَ) (ص مف.)
۱- پریشان، پراکنده.
۲- پژمرده، افسرده.

کشمان

(کِ) (اِمر.) = کشت مان: زمین زراعت شده.

کشمش

(کِ مِ) (اِ.) دانه‌های خشک شده میوه انگور.

کشن

(کَ شَ یا ش) (ص.) گشن، پُر، انبوه، فراوان.

کشه

(کَ شَ) (اِ.) خطی را که به جهت علامت بطلان بر نوشته کشند.

کشو

(کِ) (اِ.) جعبه روباز جاسازی شده در داخل یک قفسه، کمد، یا میز که بتوان آن را بر روی تکیه گاهش به جلو و عقب برد و باز و بسته کرد.

کشور

(کِ وَ) (اِ.) مملکت.

کشورخدا

(ی) (~. خُ) (اِمر.) پادشاه.

کشک

(کَ شْ) (اِ.)
۱- تَه مانده ماست یا دوغ که پس از جوشاندن خشک کنند.
۲- مجازاً: هیچ، پوچ. ؛ ~ ِ خود را سابیدن سرش به کار خودش بودن.

کشک بادنجان

(~ دِ) (اِمر.) خوراکی ایرانی که بادنجان کباب شده یا سرخ کرده را با پیاز و گاه گوشت چرخ کرده یا قیمه می‌پزند و در آن نعنا و کشک و گردو می‌ریزند.

کشکاب

(کَ) (اِمر.) کشک با آب سابیده که نان در آن ترید کنند و خورند. کشکاو و کشکو نیز گفته شود.

کشکرک

(کَ کَ رَ) (اِ.) پرنده‌ای است از راسته سبکبالان جزو دسته دندانی نوکان از تیره کلاغ‌ها که در اکثر نقاط کره زمین یافت می‌شود. کشکرک دمی دراز دارد. رنگ پرهایش سیاه و سفید است. پرنده‌ای چابک و موذی و مزور ...

کشکله

(کَ کَ لَ) (اِ.) چارُق، پای افزار.

کشکول

(کَ) (اِ.) ظرفی ساخته شده از پوست میوه‌ای شبیه نارگیل یا فلز و سفال که درویشان آن را با زنجیری به شانه بیآویزند.

کشکی

(کَ) (ص نسب.) کنایه از: بی پایه، بی اساس، خیالی.

کشکین

(کَ)
۱- (ص نسب.) منسوب به کشک.
۲- (اِمر.) نان جو، کشکینه.
۳- نانی که از آرد باقلا و نخود و گندم و جو درهم آمیخته پزند.

کشی

(کَ ش) (حامص.)۱ - خوشی، تندرستی.
۲- خودستایی، غرور.

کشیدن

(کَ دَ) [ په. ]
۱- (مص م.) امتداد د ادن.
۲- به سوی خود آوردن.
۳- بردن، حمل کردن.
۴- تحمُل کردن، رنج بردن.
۵- منجر شدن.
۶- جذب کردن.
۷- وزن کردن.
۸- نقاشی کردن.
۹- نوشیدن.
۱۰ - بیرون آوردن.
۱۱ - ...

کشیده

(کَ دَ یا دِ)
۱- (ص مف.) امتداد داده، ممتد.
۲- به سوی خود آورده.
۳- جذب کرده، مجذوب.
۴- تحمل کرده.
۵- برده، حمل کرده.
۶- حرکت داده.
۷- رسم کرده، خط کشیده.
۸- نقاشی کرده.
۹- سنجیده.
۱۰ - نوشیده.
۱۱ - برآورده.
۱۲ - ریخته در ...

کشیش

(کِ) (اِ.) روحانی مسیحی، کسی که مقامش بالاتر از شمّاس و پایین تر از اسقف است.


دیدگاهتان را بنویسید

معنی