كشته شدن نوذر به دست افراسياب
سوى شاه تركان رسيد آگهى كزان نامداران جهان شد تهى
دلش گشت پر آتش از درد و غم دو رخ را بخون جگر داد نم
بر آشفت و گفتا كه نوذر كجاست كزو ويسه خواهد همى كينه خواست
چه چاره است جز خون او ريختن يكى كينه نو بر انگيختن
بدژخيم فرمود كو را كشان ببر تا بياموزد او سر فشان
سپهدار نوذر چو آگاه شد بدانست كش روز كوتاه شد
سپاهى پر از غلغل و گفت و گوى سوى شاه نوذر نهادند روى
ببستند بازوش با بند تنگ كشيدندش از جاى پيش نهنگ
بدشت آوريدندش از خيمه خوار برهنه سر و پاى و برگشته كار
چو از دور ديدش زبان برگشاد ز كين نياگان همى كرد ياد
ز تور و ز سلم اندر آمد نخست دل و ديده از شرم شاهان بشست
بدو گفت هر بد كه آيد سزاست بگفت و بر آشفت و شمشير خواست
بزد گردن خسرو تاج دار تنش را بخاك اندر افگند خوار
شد آن يادگار منوچهر شاه تهى ماند ايران ز تخت و كلاه
ايا دانشى مرد بسيار هوش همه چادر آزمندى مپوش
كه تخت و كله چون تو بسيار ديد چنين داستان چند خواهى شنيد
رسيدى بجايى كه بشتافتى سر آمد كزو آرزو يافتى
چه جويى ازين تيره خاك نژند كه هم بازگرداندت مستمند
كه گر چرخ گردان كشد زين تو سرانجام خاكست بالين تو
پس آن بستگان را كشيدند خوار بجان خواستند آنگهى زينهار
چو اغريرث پر هنر آن بديد دل او ببر در چو آتش دميد
همى گفت چندين سر بىگناه ز تن دور ماند بفرمان شاه
بيامد خروشان بخواهشگرى بياراست با نامور داورى
كه چندين سرافراز گرد و سوار نه با ترگ و جوشن نه در كارزار
گرفتار كشتن نه والا بود نشيبست جايى كه بالا بود
سزد گر نيايد بجانشان گزند سپارى هميدون بمنشان ببند
بريشان يكى غار زندان كنم نگهدارشان هوشمندان كنم
بسارى بزارى بر آرند هوش تو از خون بكش دست و چندين مكوش
ببخشيد جانشان بگفتار اوى چو بشنيد با درد پيكار اوى
بفرمودشان تا بسارى برند بغلّ و بمسمار و خوارى برند
چو اين كرده شد ساز رفتن گرفت زمين زير اسپان نهفتن گرفت
ز پيش دهستان سوى رى كشيد از اسپان برنج و بتك خوى كشيد
كلاه كيانى بسر بر نهاد بدينار دادن در اندر گشاد
