شاهنامه فردوسی – كشته شدن سيامك بر دست ديو

كشته شدن سيامك بر دست ديو

سخن چون بگوش سيامك رسيد ز كردار بدخواه ديو پليد

دل شاه بچه بر آمد بجوش سپاه انجمن كرد و بگشاد گوش‏

بپوشيد تن را بچرم پلنگ كه جوشن نبود و نه آيين جنگ‏

پذيره شدش ديو را جنگ جوى سپه را چو روى اندر آمد بروى‏

سيامك بيامد برهنه تنا بر آويخت با پور آهرمنا

بزد چنگ وارونه ديو سياه دو تا اندر آورد بالاى شاه‏

فكند آن تن شاهزاده بخاك بچنگال كردش كمرگاه چاك‏

شاهنامه فردوسی - باز آمدن كاوس به ايران زمين و گسى كردن رستم را

سيامك بدست خروزان ديو تبه گشت و ماند انجمن بى‏خديو

چو آگه شد از مرگ فرزند شاه ز تيمار گيتى برو شد سياه‏

فرود آمد از تخت ويله كنان زنان بر سر و موى و رخ را كنان‏

دو رخساره پر خون و دل سوگوار دو ديده پر از نم چو ابر بهار

خروشى بر آمد ز لشكر بزار كشيدند صف بر در شهريار

همه جامها كرده پيروزه رنگ دو چشم ابر خونين و رخ با درنگ‏

دد و مرغ و نخچير گشته گروه برفتند ويله كنان سوى كوه‏

شاهنامه فردوسی - بند كردن فريدون ضحاك را

برفتند با سوگوارى و درد ز درگاه كى شاه برخاست گرد

نشستند سالى چنين سوگوار پيام آمد از داور كردگار

درود آوريدش خجسته سروش كزين بيش مخروش و بازآر هوش‏

سپه ساز و بركش بفرمان من برآور يكى گرد از آن انجمن‏

از آن بدكنش ديو روى زمين بپرداز و پردخته كن دل ز كين‏

كى نامور سر سوى آسمان بر آورد و بدخواست بر بدگمان‏

بر آن برترين نام يزدانش را بخواند و بپالود مژگانش را

و زان پس بكين سيامك شتافت شب و روز آرام و خفتن نيافت‏

شاهنامه فردوسی - بازگشتن زال به زابلستان

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, شاهنامه, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, كشته شدن سيامك بر دست ديو

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

منم که شهره شهرم به عشق ورزیدن
منم که دیده نیالوده‌ام به بد دیدن
«حافظ»

دیوان حافظ – به کوی میکده هر سالکی که ره دانست

دیوان حافظ – برو به کار خود ای واعظ این چه فریادست

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

دیوان حافظ – خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست

دیوان حافظ – تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

دیوان حافظ – صوفی از پرتو می راز نهانی دانست

دیوان حافظ – دی پیر می‌فروش که ذکرش به خیر باد

دیوان حافظ – دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

شاهنامه فردوسی – گرفتن رستم رخش را

شاهنامه فردوسی – تاخت كردن منوچهر بر سپاه تور

شاهنامه فردوسی – ستایش خرد

شاهنامه فردوسی – پيروزى فريدون بر ضحاك و دست يافتن بر گنجهاى آن

شاهنامه فردوسی – آگاهى يافتن سيندخت از كار رودابه

شاهنامه فردوسی – پيروز نامه منوچهر نزد فريدون

شاهنامه فردوسی – زادن منوچهر از مادرش‏

شاهنامه فردوسی – رفتن زال به نزد رودابه

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

کرک

(~.) (اِ.) سقف خانه.

کرک

(کَ) مرغ خانگی، ماکیان.

کرک

(~.) (اِ.) خرچنگ.

کرکر

(کَ کَ) (اِ.)
۱- دادگر، از نام‌های خداوند.
۲- کامکار.
۳- پادشاه صاحب اقبال.

کرکر

(کُ کُ) (اِ.) پارچه‌ای است نخی و ابریشمی یا پشمی که با آن پرده و رویه مبل سازند.

کرکرانک

(کَ کَ نَ) (اِ.) استخوان نرم، غضروف. کرکری هم گویند.

کرکره

(کِ کِ رِ) (اِ.) نوعی پرده که از تخته یا کائوچو باریک و بلند درست می‌کنند و پشت در و پنجره برای جریان هوا و جلوگیری از آفتاب گذارند.

کرکری

(کَ کَ) (اِ.) نک کرکرانک.

کرکری خواندن

(کُ کُ. خا دَ) (مص ل.) (عا.) رجز خواندن.

کرکس

(کَ کَ) (اِ.) از مرغان شکاری با جثه بزرگ و منقار و چنگال قوی که لاشه جانوران را می‌خورد. مردارخوار هم می‌گویند.

کرکس فلک

(کَ کَ س فَ لَ) (اِمر.) نک کرکسان فلک.

کرکسان فلک

(کَ کَ نِ فَ لَ) (اِمر.) دو ستاره نسر واقع در صورت فلکی شلیاق یا چنگ رومی و نسر طایر در صورت فلکی عقاب.

کرکسان گردون

(~ گَ) (اِمر.) نک کرکسان فلک.

کرکم

(کَ کَ) (اِ.) رنگین کمان.

کرکما

(کَ) (اِ.) دم جنبانک.

کرکن

(کَ کَ یا کِ) (اِ.) غله‌ای مانند گندم و نخود و باقلا که آن را نیم رس بریان کنند و بخورند.

کرکند

(کَ کَ)(اِ.)سنگی است سرخ رنگ شبیه یاقوت.

کرکی

(کُ) (اِ.) کلنگ، درنا.

کرگ

(کَ رْ) (اِ.) کرگدن.

کرگدن

(کَ گَ دَ) (اِ.) حیوانی بزرگ و نیرومند که شاخی بالای بینی اش دارد. پوستش ضخیم و پُر چین و چروک است. در هندوستان و افریقا زندگی می‌کند.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.