شاهنامه فردوسی – كشته شدن سيامك بر دست ديو

كشته شدن سيامك بر دست ديو

سخن چون بگوش سيامك رسيد ز كردار بدخواه ديو پليد

دل شاه بچه بر آمد بجوش سپاه انجمن كرد و بگشاد گوش‏

بپوشيد تن را بچرم پلنگ كه جوشن نبود و نه آيين جنگ‏

پذيره شدش ديو را جنگ جوى سپه را چو روى اندر آمد بروى‏

سيامك بيامد برهنه تنا بر آويخت با پور آهرمنا

بزد چنگ وارونه ديو سياه دو تا اندر آورد بالاى شاه‏

فكند آن تن شاهزاده بخاك بچنگال كردش كمرگاه چاك‏

شاهنامه فردوسی - آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

سيامك بدست خروزان ديو تبه گشت و ماند انجمن بى‏خديو

چو آگه شد از مرگ فرزند شاه ز تيمار گيتى برو شد سياه‏

فرود آمد از تخت ويله كنان زنان بر سر و موى و رخ را كنان‏

دو رخساره پر خون و دل سوگوار دو ديده پر از نم چو ابر بهار

خروشى بر آمد ز لشكر بزار كشيدند صف بر در شهريار

همه جامها كرده پيروزه رنگ دو چشم ابر خونين و رخ با درنگ‏

دد و مرغ و نخچير گشته گروه برفتند ويله كنان سوى كوه‏

دیوان حافظ - ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت

برفتند با سوگوارى و درد ز درگاه كى شاه برخاست گرد

نشستند سالى چنين سوگوار پيام آمد از داور كردگار

درود آوريدش خجسته سروش كزين بيش مخروش و بازآر هوش‏

سپه ساز و بركش بفرمان من برآور يكى گرد از آن انجمن‏

از آن بدكنش ديو روى زمين بپرداز و پردخته كن دل ز كين‏

كى نامور سر سوى آسمان بر آورد و بدخواست بر بدگمان‏

بر آن برترين نام يزدانش را بخواند و بپالود مژگانش را

و زان پس بكين سيامك شتافت شب و روز آرام و خفتن نيافت‏

شاهنامه فردوسی - پاسخ شاه مازندران به كاوس

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, شاهنامه, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, كشته شدن سيامك بر دست ديو

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

هر آن کسی که در این حلقه نیست زنده به عشق
بر او نمرده به فتوای من نماز کنید
«حافظ»

دیوان حافظ – صوفی از پرتو می راز نهانی دانست

دیوان حافظ – ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت

دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

دیوان حافظ – واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند

دیوان حافظ – اگر چه باده فرح بخش و باد گل‌بیز است

دیوان حافظ – روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست

دیوان حافظ – ای شاهد قدسی، که کشد بند نقابت

دیوان حافظ – درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد

شاهنامه فردوسی – پاسخ دادن فريدون پسران را

شاهنامه فردوسی – نامه كاوس به رستم و خواندن او از زابلستان‏‏

شاهنامه فردوسی – داستان ضحاك با كاوه آهنگر

شاهنامه فردوسی – گرفتن شاه هاماوران كاوس را

شاهنامه فردوسی – فرستادن فريدون منوچهر را به جنگ تور و سلم

شاهنامه فردوسی – رزم افراسياب با نوذر ديگر بار

شاهنامه فردوسی – رفتن سام به جنگ مهراب

شاهنامه فردوسی – آبادانى و آرامش شهرها هنگام پادشاهى هوشنگ

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

چشم به راه

(~. بِ) (ص مر.) منتظر.

چشم تنگ

(~. تَ) (ص مر.)
۱- بخیل.
۲- حسود.

چشم خواباندن

(~. دَ) (مص ل.) نک چشم - پوشی.

چشم خوردن

(~. خُ دَ) (مص ل.) چشم زخم خوردن، هدف چشم بد شدن.

چشم داشتن

(~. تَ) (مص ل.) توقع و امید داشتن.

چشم دریده

(~. دَ دِ)(ص مر.)بی شرم، بی حیا.

چشم رسیدن

(~. رِ دَ) (مص ل.) نظر خوردن، چشم زخم خوردن.

چشم رسیده

(~. رَ دِ) (ص مف.) کسی که چشم زخم به او رسیده.

چشم روشنی

(~. رُ شَ) (اِمر.) پیشکشی که برای عروس وداماد یا تازه رسیده از سفر ببرند.

چشم زاغ

(~.) (ص مر.)
۱- کبود چشم.
۲- کنایه از: بی شرم و حیا.

چشم زخم

(~. زَ) (اِمر.) آسیبی که از چشم بد به کسی رسد.

چشم زد

(~. زَ) (اِ.)
۱- مهره سیاه و سفید که برای دفع چشم زخم به گردن کودک آویزند.
۲- کنایه از: زمان بسیار کم.

چشم زدن

(~. زَ دَ) (مص م.)
۱- چشم زخم خوردن.
۲- کنایه از: بیدار بودن.

چشم زده

(~. زَ دِ) (ص مف.) کسی که آسیبی از چشم بد به او رسیده باشد.

چشم زهره گرفتن

(~. زَ رِ. گِ رِ تَ) (مص ل.) نگاه خیره و غضب آلود کردن به کسی.

چشم سپید

(~. سِ)(ص مر.) = چشم سفید: بی شرم، گستاخ.

چشم شور

(~.) (ص مر.) چشمی که از آن چشم زخم به کسی یا چیزی برسد.

چشم غره

(~. غُ رِ) (عا.) (اِمر.) نگاه خشم - آلود. تهدید، تخویف.

چشم فسا

(~. فَ) (ص فا.) = چشم فساینده: کسی که افسون چشم زخم کند.

چشم نشین

(~. نِ) (ص فا.) کنایه از: محبوب، معشوق.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.