شاهنامه فردوسی – فرستادن فريدون جندل را به يمن

فرستادن فريدون جندل را به يمن

      

ز سالش چو يك پنجه اندر كشيد            سه فرزندش آمد گرامى پديد

         ببخت جهاندار هر سه پسر            سه خسرو نژاد از در تاج زر

         ببالا چو سرو و برخ چون بهار            بهر چيز ماننده شهريار

         از اين سه دو پاكيزه از شهر ناز            يكى كهتر از خوب چهر ارنواز

         پدر نوز ناكرده از ناز نام            همى پيش پيلان نهادند گام‏

         فريدون از آن نامداران خويش            يكى را گرانمايه‏تر خواند پيش‏

         كجا نام او جندل پر هنر            بهر كار دلسوز بر شاه بر

         بدو گفت بر گرد گرد جهان            سه دختر گزين از نژاد مهان‏

  شاهنامه فردوسی - رفتن كنيزكان رودابه به ديدن زال زر

         سه خواهر ز يك مادر و يك پدر            پرى چهره و پاك و خسرو گهر

         بخوبى سزاى سه فرزند من            چنانچون بشايد بپيوند من‏

        ببالا و ديدار هر سه يكى            كه اين را ندانند از آن اندكى‏

         چو بشنيد جندل ز خسرو سخن            يكى راى پاكيزه افگند بن‏

         كه بيدار دل بود و پاكيزه مغز            زبان چرب و شايسته كار نغز

          ز پيش سپهبد برون شد براه            ابا چند تن مر ورا نيكخواه‏

         يكايك ز ايران سر اندر كشيد            پژوهيد و هر گونه گفت و شنيد

  دیوان حافظ - روی تو کس ندید و هزارت رقیب هست

         بهر كشورى كز جهان مهترى            بپرده درون داشتى دخترى‏

         نهفته بجستى همه رازشان            شنيدى همه نام و آوازشان‏

         ز دهقان پر مايه كس را نديد            كه پيوسته آفريدون سزيد

         خردمند و روشن‏دل و پاك تن            بيامد بر سرو شاه يمن‏

         نشان يافت جندل مر او را درست            سه دختر چنانچون فريدون بجست‏

         خرامان بيامد بنزديك سرو            چنانچون بپيش گل اندر تذرو

         زمين را ببوسيد و چربى نمود            بر آن كهترى آفرين بر فزود

         بجندل چنين گفت شاه يمن            كه بى‏آفرينت مبادا دهن‏

  دیوان حافظ - درد ما را نیست درمان الغیاث

         چه پيغام دارى چه فرمان دهى            فرستاده گر گرامى رهى‏

         بدو گفت جندل كه خرّم بدى            هميشه ز تو دور دست بدى‏

         از ايران يكى كهترم چون شمن            پيام آوريده بشاه يمن‏

         درود فريدون فرّخ دهم            سخن هر چه پرسند پاسخ دهم‏

         ترا آفرين از فريدون گرد            بزرگ آن كسى كو نداردش خرد

         مرا گفت شاه يمن را بگوى            كه بر گاه تا مشك بويد ببوى‏

         بدان اى سر مايه تازيان            كز اختر بدى جاودان بى‏زيان‏

         مرا پادشاهى آباد هست            همان گنج و مردى و نيروى دست‏

  دیوان حافظ - به حسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد

         سه فرزند شايسته تاج و گاه            اگر داستان را بود گاه ماه‏

         ز هر كام و هر خواسته بى‏نياز            بهر آرزو دست ايشان دراز

         مر اين سه گرانمايه را در نهفت            ببايد كنون شاه زاده سه جفت‏

         ز كارآگهان آگهى يافتم            بدين آگهى تيز بشتافتم‏

         كجا از پس پرده پوشيده روى            سه پاكيزه دارى تو اى نامجوى‏

         مر ان هر سه را نوز ناكرده نام            چو بشنيدم اين دل شدم شادكام‏

         كه ما نيز نام سه فرّخ نژاد            چو اندر خور آيد نكرديم ياد

         كنون اين گرامى دو گونه گهر            ببايد بر آميخت با يكدگر

  شاهنامه فردوسی - آفرینش کیهان

         سه پوشيده رخ را سه ديهيم جوى            سزا را سزاوار بى‏گفت‏وگوى‏

         فريدون پيامم بدين گونه داد            تو پاسخ گزار آنچه آيدت ياد

         پيامش چو بشنيد شاه يمن            بپژمرد چون زاب كنده سمن‏

         همى گفت گر پيش بالين من            نبيند سه ماه اين جهان بين من‏

         مرا روز روشن بود تاره شب            ببايد گشادن بپاسخ دو لب‏

        سراينده را گفت كاى نامجوى            زمان بايد اندر چنين گفت‏گوى‏

         شتابت نبايد بپاسخ كنون            مرا چند رازست با رهنمون‏

         فرستاده را زود جائى گزيد            پس آنگه بكار اندرون بنگريد

  شاهنامه فردوسی - جنگ نوذر با افراسياب سديگر بار

         بيامد در بار دادن ببست            بانبوه انديشگان در نشست‏

         فراوان كس از دشت نيزه وران            بر خويش خواند آزموده سران‏

         نهفته برون آوريد از نهفت            همه رازها پيش ايشان بگفت‏

         كه ما را بگيتى ز پيوند خويش            سه شمعست روشن بديدار پيش‏

         فريدون فرستاد زى من پيام            بگسترد پيشم يكى خوب دام‏

         همى كرد خواهد ز چشمم جدا            يكى راى بايد زدن با شما

         فرستاده گويد چنين گفت شاه            كه ما را سه شاهست زيباى گاه‏

         گراينده هر سه بپيوند من            بسه روى پوشيده فرزند من‏

  دیوان حافظ - آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

         اگر گويم آرى و دل زان تهى            درو غم نه اندر خورد با مهى‏

         و گر آرزوها سپارم بدوى            شود دل پر آتش پر از آب روى‏

         و گر سر بپيچم ز فرمان او            بيك سو گرايم ز پيمان او

         كسى كو بود شهريار زمين            نه بازيست با او سگاليد كين‏

         شنيدستم از مردم راه جوى            كه ضحاك را زو چه آمد بروى‏

         ازين در سخن هر چه داريد ياد            سراسر بمن بر ببايد گشاد

         جهان آزموده دلاور سران            گشادند يك يك بپاسخ زبان‏

         كه ما همگنان آن نبينيم راى            كه هر باد را تو بجنبى ز جاى‏

  دیوان حافظ - ساقی بیار باده که ماه صیام رفت

         اگر شد فريدون جهان شهريار            نه ما بندگانيم با گوشوار

         سخن گفتن و كوشش آيين ماست            عنان و سنان تافتن دين ماست‏

         بخنجر زمين را ميستان كنيم            بنيزه هوا را نيستان كنيم‏

         سه فرزند اگر بر تو هست ارجمند            سر بدره بگشاى و لب را ببند

         و گر چاره كار خواهى همى            بترسى ازين پادشاهى همى‏

         ازو آرزوهاى پر مايه جوى            كه كردار آن را نبينند روى‏

         چو بشنيد از آن نامداران سخن            نه سر ديد آن را بگيتى نه بن‏

   ‏

                       

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

کام جان تلخ شد از صبر که کردم بی دوست
عشوه‌ای زان لب شیرین شکربار بیار
«حافظ»

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید
جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

اس

(اُ سّ) [ ع. ] (اِ.) اساس، شالوده.

اس اس

(اِ. اِ)(اِ.) (آلما.) مخفف شوتز اشتانل، عنوان سازمان مخوف هیتلری. پس از پایان جنگ جهانی دوم دادگاه نورنبرگ این سازمان را سازمانی جنایت کار خواند.

اس. دبلیو

(اِ. دَ بِ) [ انگ. ]S.W (اِ.) موج کوتاه (رادیو).

اسائت

(اِ ئِ) [ ع. ] (مص م.)نک اسائه.

اسائه

(اِ ئِ) [ ع. اسائه ] (مص ل.)
۱- بدی کردن.
۲- بدی کردن به کسی. ؛~ ء ادب بی ادبی کردن، هتک حرمت کردن.

اساتید

( اَ ) [ ع. ] (اِ.) جِ استاد؛ استادان.

اسار

(اَ یا اِ) [ ع. ]
۱- (مص م.) اسیر کردن.
۲- چیزی را به بند کشیدن.
۳- (اِمص.) اسیری، بردگی.
۴- (اِ.) بند، دوال.

اسارت

(اَ یا اِ رَ) [ ع. ]
۱- (مص م.) دربند کردن.
۲- (اِمص.) بردگی.

اساری

( اُ ) [ ع. ] (اِ.) جِ اسیر؛ اسیران.

اساریر

( اَ ) [ ع. ] (اِ.) جِ اَسرار. ججِ سِرُ به معنی خط‌های کف دست و پیشانی، چین و شکن روی پوست چهره و دست.

اساس

( اَ ) [ ع. ] (اِ.)
۱- پی، بنیاد، شالوده.
۲- یکی از مراتب دعوت اسماعیلیان.

اساس نامه

(اَ. مِ) [ ع - فا. ] (اِمر.) قانونی که برای اداره یک انجمن یا مجلس یا سازمان اجتماعی و سیاسی تنظیم شده باشد.

اساساً

(اَ سَ نْ) [ ع. ] (ق.) از بن، از اصل.

اساسی

(اَ) [ ع - فا. ] (ص نسب.)بنیادین، اصولی.

اساطیر

( اَ ) [ ع. ] (اِ.) جِ اسطوره ؛ افسانه‌ها، افسانه‌های باستان درباره خدایان و پهلوانان.

اساطین

( اَ ) [ ع. ] (اِ.) جِ اسطوانه.
۱- ستون‌ها، ارکان.
۲- مجازاً بزرگان، برجستگان.

اسافل

(اَ فِ) [ ع. ] (ص. اِ.) جِ اَسفل ؛ فرو - دستان. (طبقه پست)، زیردستان.

اساقفه

(اَ قِ فِ) [ ع. ] (اِ.) جِ اسقف ؛ کشیشان مسیحی.

اسامی

( اَ ) [ ع. ] (اِ.) جِ اسم ؛ نام‌ها، اسم‌ها.

اسانس

( اِ ) [ فر. ] (اِ.) جوهر و عصاره گل هاو گیاهان، عطر مایه (فره).


دیدگاهتان را بنویسید