شاهنامه فردوسی – فرستادن سر سلم را به نزد فريدون

فرستادن سر سلم را به نزد فريدون

      

          سوى دژ فرستاد شيروى را            جهان ديده مرد جهانجوى را

         بفرمود كان خواسته برگراى            نگه كن همه هر چه يابى بجاى‏

         بپيلان گردونكش آن خواسته            بدرگاه شاه آور آراسته‏

         بفرمود تا كوس رويين و ناى            زدند و فرو هشت پرده سراى‏

         سپه را ز دريا بهامون كشيد            ز هامون سوى آفريدون كشيد

         چو آمد بنزديك تميشه باز            نيارا بديدار او بد نياز

         بر آمد ز در ناله كرّ ناى            سراسر بجنبيد لشكر ز جاى‏

         همه پشت پيلان ز پيروزه تخت            بياراست سالار پيروز بخت‏

  دیوان حافظ - همای اوج سعادت به دام ما افتد

         چه با مهد زرّين بديباى چين            بگوهر بياراسته همچنين‏

         چه با گونه گونه درفشان درفش            جهانى شده سرخ و زرد و بنفش‏

         ز درياى گيلان چو ابر سياه            دُمادُم بسارى رسيد آن سپاه‏

         چو آمد بنزديك شاه آن سپاه            فريدون پذيره بيامد براه‏

         همه گيل مردان چو شير يله            ابا طوق زرين و مشكين كله‏

         پس پشت شاه اندر ايرانيان            دليران و هر يك چو شير ژيان‏

         بپيش سپاه اندرون پيل و شير            پس ژنده پيلان يلان دلير

         درفش درفشان چو آمد پديد            سپاه منوچهر صف بر كشيد

  دیوان حافظ - یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود

         پياده شد از باره سالار نو            درخت نو آيين پر از بار نو

         زمين را ببوسيد و كرد آفرين            بران تاج و تخت و كلاه و نگين‏

         فريدونش فرمود تا بر نشست            ببوسيد و بسترد رويش بدست‏

         پس آنگه سوى آسمان كرد روى            كه اى دادگر داور راستگوى‏

         تو گفتى كه من دادگر داورم            بسختى ستم ديده را ياورم‏

         همم داد دادى و هم داورى            همم تاج دادى هم انگشترى‏

         بفرمود پس تا منوچهر شاه            نشست از بر تخت زر با كلاه‏

         سپهدار شيروى با خواسته            بدرگاه شاه آمد آراسته‏

  دیوان حافظ - نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد

         بفرمود پس تا منوچهر شاه            ببخشيد يك سر همه با سپاه‏

   ‏

                       

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

اشك گرم و آه سرد و روی زرد و سوز دل
حاصل عشقند و من این نكته می دانم چو شمع
«علی اطهری كرمانی»

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

کوسه بر نشین

(~. بَ نِ) (اِمر.) جشنی بود که ایرانیان در اول ماه آذر برپا می‌کردند بدین وجه که مردی کوسه و یک چشم و بدقیافه و مضحک را بر خری سوار می‌کردند و دارویی گرم بر بدن او طلا می‌نمودند و آن مرد مضحک بادزنی در دست داشت و پیوسته خود را باد می‌زد و از گرما شکایت می‌کرد و مردم برف و یخ به او می‌زدند چند تن از غلامان شاه نیز همراه او بودند و از هر دکانی یک درهم سیم می‌گرفتند و اگر کسی از دادن وجه اهمال و تعلل می‌کرد، کوسه از گل سیاه و مرکب که همراه داشت بر جامه آن کس می‌پاشید و از هنگام صباح تا هنگام نماز ظهر هرچه جمع می‌شد تعلق به پادشاه داشت و از آن پس تا هنگام نماز عصر هر چه گرد می‌آمد به کوسه و گروهی که با او همراه بودند. اگر کوسه بعد از هنگام نماز عصر به نظر بازاریان درمی آمد او را آن قدر که می‌توانستند می‌زدند این روز را به عربی «رکوب کوسج» می‌خواندند.

دیدگاهتان را بنویسید