شاهنامه فردوسی – فرستادن افراسياب بارمان و هومان را به نزديك سهراب‏

فرستادن افراسياب بارمان و هومان را به نزديك سهراب‏

          خبر شد بنزديك افراسياب            كه افگند سهراب كشتى بر آب‏

         هنوز از دهن بوى شير آيدش            همى راى شمشير و تير آيدش‏

         زمين را بخنجر بشويد همى            كنون رزم كاوس جويد همى‏

         سپاه انجمن شد برو بر بسى            نيايد همى يادش از هر كسى‏

         سخن زين درازى چه بايد كشيد            هنر برتر از گوهر ناپديد

         چو افراسياب آن سخنها شنود            خوش آمدش خنديد و شادى نمود

         ز لشكر گزيد از دلاور سران            كسى كو گرايد بگرز گران‏

  دیوان حافظ - همای اوج سعادت به دام ما افتد

         ده و دو هزار از دليران گرد            چو هومان و مر بارمان را سپرد

         بگردان لشكر سپهدار گفت            كه اين راز بايد كه ماند نهفت‏

         چو روى اندر آرند هر دو بروى            تهمتن بود بى‏گمان چاره جوى‏

         پدر را نبايد كه داند پسر            كه بندد دل و جان بمهر پدر

         مگر كان دلاور گو سالخورد            شود كشته بر دست اين شير مرد

         ازان پس بسازيد سهراب را            ببنديد يك شب برو خواب را

         برفتند بيدار دو پهلوان            بنزديك سهراب روشن روان‏

         بپيش اندرون هديه شهريار            ده اسپ و ده استر بزين و ببار

  شاهنامه فردوسی - آشتى خواستن پشنگ از كى‏ قباد

         ز پيروزه تخت و ز بيجاده تاج            سر تاج زر پايه تخت عاج‏

         يكى نامه با لابه و دلپسند            نبشته بنزديك آن ارجمند

         كه گر تخت ايران بچنگ آورى            زمانه بر آسايد از داورى‏

         ازين مرز تا آن بسى راه نيست            سمنگان و ايران و توران يكيست‏

         فرستمت هر چند بايد سپاه            تو بر تخت بنشين و بر نه كلاه‏

         بتوران چو هومان و چون بارمان            دلير و سپهبد نبد بى‏گمان‏

         فرستادم اينك بفرمان تو            كه باشند يك چند مهمان تو

         اگر جنگ جويى تو جنگ آورند            جهان بر بدانديش تنگ آورند

  شاهنامه فردوسی - پند دادن زال كاوس را

         چنين نامه و خلعت شهريار            ببردند با ساز چندان سوار

         بسهراب آگاهى آمد ز راه            ز هومان و از بارمان و سپاه‏

         پذيره بشد با نيا همچو باد            سپه ديد چندان دلش گشت شاد

         چو هومان و را ديد با يال و كفت            فرو ماند هومان ازو در شگفت‏

         بدو داد پس نامه شهريار            ابا هديه و اسپ و استر ببار

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

قبله ما نیست، جز محراب ابروی شما
دولت ما نیست، الا در سر کوی شما
«سلمان ساوجی»

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید
جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

آزمودن

(دَ) (مص م.)
۱- امتحان کردن، آزمایش کردن.
۲- تجربه کردن.
۳- سنجیدن.
۴- به کار بردن.
۵- ریاضت دادن.

آزموده

(دِ) (ص مف.)
۱- امتحان شده.
۲- تجربه شده.
۳- سنجیده.
۴- ورزیده.

آزمودگی

(دَ یا دِ) (حامص.) آزموده بودن، باتجربه بودن.

آزمون

(اِ.)
۱- آزمایش، امتحان.
۲- تجربه.
۳- مجموعه‌ای از پرسش‌ها و مسائل یا پاسخ -‌های عملی برای سنجش دانش و هوش یا استعداد افراد.

آزناک

(ص.) آزند، حریص.

آزور

(وَ) [ په. ] (ص مر.) حریص، طماع.

آزوغ

[ په. ] (اِ.) نک آزغ.

آزوقه

(قِ) [ تر. ] (اِ.)
۱- غذای کم، غذایی که در سفر با خود دارند؛ توشه.
۲- خواربار که در خانه نگه دارند.

آزگار

(زَ یا زِ) (ق.) (عا.) کامل، تمام، دراز، طولانی.

آزیدن

(دَ) (مص م.) آژیدن، آجیدن.

آزیر

(اِ.) آزار، رنج و آسیب.

آس

[ فر. ] (اِ.)
۱- تک خال.
۲- یکی از ورق -‌های بازی که یک خال بر آن نقش شده.

آس

(اِ.) دو سنگ گرد و مسطح بر هم نهاده که به وسیله آن غلات را آرد کنند. سنگ زیرین ساکن و سنگ بالایی متحرک می‌باشد.

آس آب

(س ِ) (اِمر.) آسی که با آب گردد؛ آسیاب.

آس باد

(س ِ) (اِمر.) آسی که با نیروی باد کار می‌کند. بادآس.

آس شدن

(شُ) (مص ل.) خرد شدن، له شدن.

آس و پاس

(سُ) (ص.) (عا.) لات و لوت، مفلس، بینوا.

آس کردن

(کَ دَ) (مص م) خُرد کردن، آسیا کردن، ساییدن.

آسا

(اِ.) خمیازه، دهان دره.

آسا

(اِ.)
۱- زیب، زینت.
۲- وقار، تمکین.
۳- طرز، روش.
۴- پسوندی است که شباهت را می‌رساند مانند: رعدآسا.


دیدگاهتان را بنویسید