شاهنامه فردوسی – ستایش پیامبر

گفتار اندر ستایش پیامبر

       

         ترا دانش و دين رهاند درست            در رستگارى ببايدت جست‏

         و گر دل نخواهى كه باشد نژند            نخواهى كه دائم بوى مستمند

         بگفتار پيغمبرت راه جوى            دل از تيرگيها بدين آب شوى‏

         چه گفت آن خداوند تنزيل و وحى            خداوند امر و خداوند نهى‏

         كه من شهر علمم عليم درست            درست اين سخن قول پيغمبرست‏

         گواهى دهم كاين سخنها ز اوست            تو گوئى دو گوشم پر آواز اوست‏

        على را چنين گفت و ديگر همين            كزيشان قوى شد بهر گونه دين‏

         نبى آفتاب و صحابان چو ماه            بهم بستى‏ء يكدگر راست راه‏

         منم بنده اهل بيت نبى            ستاينده خاك پاى وصى‏

         حكيم اين جهان را چو دريا نهاد            بر انگيخته موج از و تند باد

         چو هفتاد كشتى برو ساخته            همه بادبانها بر افراخته‏

         يكى پهن كشتى بسان عروس            بياراسته همچو چشم خروس‏

         محمد بدو اندرون با على            همان اهل بيت نبى و ولى‏

         خردمند كز دور دريا بديد            كرانه نه پيدا و بن ناپديد

         بدانست كو موج خواهد زدن            كس از غرق بيرون نخواهد شدن‏

         بدل گفت اگر با نبى و وصى            شوم غرقه دارم دو يار وفي‏

         همانا كه باشد مرا دستگير            خداوند تاج و لوا و سرير

         خداوند جوى مى و انگبين            همان چشمه شير و ماء معين‏

         اگر چشم دارى بديگر سراى            بنزد نبى و على گير جاى‏

         گرت زين بد آيد گناه منست            چنين است و اين دين و راه منست‏

         برين زادم و هم برين بگذرم            چنان دان كه خاك پى حيدرم‏

         دلت گر براه خطا مايلست            ترا دشمن اندر جهان خود دلست‏

         نباشد جز از بى‏پدر دشمنش            كه يزدان بآتش بسوزد تنش‏

         هر آن كس كه در جانش بغض عليست            ازو زارتر در جهان زار كيست‏

         نگر تا ندارى ببازى جهان            نه بر گردى از نيك پى همرهان‏

         همه نيكيت بايد آغاز كرد            چو با نيكنامان بوى همنورد

         از اين در سخن چند رانم همى            همانا كرانش ندانم همى‏

 

                       

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

فرهنگ معین

جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

آنه

(نِ یا نَ) (پس.)
۱- پسوند ساختن قید از صفت: مردانه، دلیرانه.
۲- گاه به آخر اسم و صفت ملحق گردد به معنای ذیل: مانند، مثل، لایق، متعلق به، منسوب به، در حال، در وقت، به صفت.

آنوریسم

(نِ) [ یو. ] (اِ.) غده متشکل از خون که غالباً به شریان مربوط است و محتویات آن ممکن است خون مایع یا خون منعقد باشد؛ آنوریسما و انوریسم نیز گویند.

آنچ

(اِ اشاره مر. حر ربط.) مخفف آن چه.

آنچت

(چِ) (اِ اشاره مر + ضم.) مخفف آن چه تو را.

آنژین

[ فر. ] (اِ.) گلو درد چرکی که با تب همراه است.

آنژیوکت

(یُ کَ) [ انگ. ] (اِ.) لوله لاستیکی باریکی که در مسیر رگ قرار می‌دهند و مایعات درمانی نظیر سرم را از طریق آن به بیمار می‌دهند.

آنژیوگرافی

(یُ گِ) [ فر. ] (اِمص.) تصویر - برداری از رگ‌ها با استفاده از اشعه ایکس همراه با تزریق مواد رنگی به خون برای پی بردن به نقایص موجود در رگ‌ها، رگ نگاری (فره).

آنک

(نَ) کلمه‌ای است دال بر اشاره به دور اعم از مکان و زمان. مق اینک.

آنک

(~.) (اِ.) آبله.

آنگلوفیل

(لُ) [ فر. ] (ص. اِ.) کسی که طرف دار انگلستان است، انگلیس دوست.

آنیلین

[ فر. ] (اِ.) مایعی است بی رنگ و با بوی نامطبوع که در هوا کدر می‌شود و درآب کم محلول است و آن یکی از ترکیبات بنزین است و نشانه آن در شیمی ۲ NH 5 H ...

آنین

(اِ.) خُم کوچک سفالین که دوغ را در آن می‌ریختند و آرام آرام تکان می‌دادند تا کره از آن جدا شود.

آنیه

[ ع. ] (اِ.) جِ اناء؛ ظرف‌ها، آبدان‌ها.

آنیون

(یُ) [ فر. ] (اِ.) یون مثبت. مق. کاتیون.

آه

(صت.) کلمه‌ای است که برای نشان دادن درد، رنج، اسف و اندوه به کار می‌برند. آوه، آوخ، آخ و وای نیز گویند. ؛ ~ در بساط نداشتن کنایه از: از هر گونه امکان مالی محروم بودن.

آهار

(اِ.)مایعی که از نشاسته یا کتیرا درست می‌کنند و به پارچه می‌زنند تا سفت و براق شود.

آهار

(اِ.) گیاهی از تیره مرکبان جزو دسته پیوسته گلبرگ‌ها که اصل آن از مکزیک است و دارای گونه‌های متعدد زینتی است.

آهار مهره

(مُ رِ) (اِمر.) آهار زدن و با مهره روشن و صیقلی کردن.

آهاردن

(دَ) (مص م.) آهار زدن. آهار کردن.

آهازیدن

(دَ) (مص م.) آهیختن، آختن، برکشیدن.


دیدگاهتان را بنویسید