شاهنامه فردوسی – ستایش پیامبر

گفتار اندر ستایش پیامبر

       

         ترا دانش و دين رهاند درست            در رستگارى ببايدت جست‏

         و گر دل نخواهى كه باشد نژند            نخواهى كه دائم بوى مستمند

         بگفتار پيغمبرت راه جوى            دل از تيرگيها بدين آب شوى‏

         چه گفت آن خداوند تنزيل و وحى            خداوند امر و خداوند نهى‏

         كه من شهر علمم عليم درست            درست اين سخن قول پيغمبرست‏

         گواهى دهم كاين سخنها ز اوست            تو گوئى دو گوشم پر آواز اوست‏

        على را چنين گفت و ديگر همين            كزيشان قوى شد بهر گونه دين‏

         نبى آفتاب و صحابان چو ماه            بهم بستى‏ء يكدگر راست راه‏

         منم بنده اهل بيت نبى            ستاينده خاك پاى وصى‏

         حكيم اين جهان را چو دريا نهاد            بر انگيخته موج از و تند باد

         چو هفتاد كشتى برو ساخته            همه بادبانها بر افراخته‏

         يكى پهن كشتى بسان عروس            بياراسته همچو چشم خروس‏

         محمد بدو اندرون با على            همان اهل بيت نبى و ولى‏

         خردمند كز دور دريا بديد            كرانه نه پيدا و بن ناپديد

         بدانست كو موج خواهد زدن            كس از غرق بيرون نخواهد شدن‏

         بدل گفت اگر با نبى و وصى            شوم غرقه دارم دو يار وفي‏

         همانا كه باشد مرا دستگير            خداوند تاج و لوا و سرير

         خداوند جوى مى و انگبين            همان چشمه شير و ماء معين‏

         اگر چشم دارى بديگر سراى            بنزد نبى و على گير جاى‏

         گرت زين بد آيد گناه منست            چنين است و اين دين و راه منست‏

         برين زادم و هم برين بگذرم            چنان دان كه خاك پى حيدرم‏

         دلت گر براه خطا مايلست            ترا دشمن اندر جهان خود دلست‏

         نباشد جز از بى‏پدر دشمنش            كه يزدان بآتش بسوزد تنش‏

         هر آن كس كه در جانش بغض عليست            ازو زارتر در جهان زار كيست‏

         نگر تا ندارى ببازى جهان            نه بر گردى از نيك پى همرهان‏

         همه نيكيت بايد آغاز كرد            چو با نيكنامان بوى همنورد

         از اين در سخن چند رانم همى            همانا كرانش ندانم همى‏

 

                       

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

فرهنگ معین

جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

کنسرواتوار

(~.) [ فر. ] (ص.) کسی که به سنن و آداب گذشته پابند است و از بدعت‌ها احتراز دارد؛ محافظه کار.

کنسل

(کَ س) [ انگ. ] (اِ.) لغو، فسخ.

کنسل

(کُ سُ) [ فر. ] (اِ.)
۱- پیش آمدگی بنا به داخل پیاده رو، تیری که یک سر آن درگیر و سر دیگر آن آزاد باشد.
۲- میزی کم عرض در کنار دیوار و چسبیده به آن که معمولاً آیینه‌ای بر روی ...

کنسول

(کُ) [ فر. ] (اِ.) نماینده سیاسی یک دولت در کشوری بیگانه.

کنسول گری

(~. گَ) [ فر - فا. ] (اِ.) اداره یا محل کار کنسول.

کنسولتاسیون

(~.) [ فر. ] (اِ.) مشاوره، شور (مخصوصاً مشاوره پزشکان درباره مرض یک بیمار).

کنسک

(کِ نِ) (ص.) نک کِنِس.

کنش

(کُ نِ) (حامص.) عمل، کردار.

کنشت

(کِ یا کُ نِ) [ په. ] (اِ.)
۱- معبد یهودیان (خصوصاً).
۲- عبادتگاه، کافران (عموماً).

کنغاله

(کَ لِ) (ص.)
۱- فاحشه، روسپی.
۲- بخیل، ممسک.

کنف

(کَ نَ) [ معر. ] (اِ.) گیاهی است از تیره پنیرک که از ساقه آن الیافی به دست می‌آید که برای تهیه گونی، طناب و پارچه‌های خشن به کار می‌رود.

کنف

(~.) [ ع. ] (اِ.)
۱- جانب، کرانه، طرف.
۲- نگاه داری، حمایت.
۳- سایه، ظل.

کنفت

(کِ نِ) (ص.) (عا.) شرمسار، خجل.

کنفدراسیون

(کُ فِ) [ فر. ] (اِ.) اتحادیه چند ناحیه یا کشور که جمعاً دولتی واحد تشکیل دهند، اما هریک استقلال داخلی و خود - مختاری دارند.

کنفرانس

(کُ فِ) [ فر. ] (اِ.)
۱- انجمن سیاسی که از سران دول یا نمایندگان سیاسی آنان تشکیل شود.
۲- مجازاً به سخنرانی و جای سخنرانی گفته می‌شود.
۳- جلسه‌ای رسمی با تعداد شرکت کنندگان معدود که در آن یک یا چند نفر ...

کنند

(کَ نَ) (اِ.)افزاری که چاه کنان و گل کاران با آن زمین را می‌کنند.

کنه

(کُ) [ ع. ] (اِ.) حقیقت، باطن، پایان هر چیز.

کنه

(~.) (اِ.) فتیله چراغ، پلیته.

کنه

(کُ نَّ یا نُِ) [ ع. کنه ] (اِ.) سایبان بالای در.

کنه

(کَ نِ) (اِ.)
۱- حشره ریزی که به پوست بدن حیوان یا انسان می‌چسبد و از طریق منافذ پوست خون را می‌مکد.
۲- کنایه از: آدم سمج و پررو.


دیدگاهتان را بنویسید