شاهنامه فردوسی – ستایش پیامبر

گفتار اندر ستایش پیامبر

       

         ترا دانش و دين رهاند درست            در رستگارى ببايدت جست‏

         و گر دل نخواهى كه باشد نژند            نخواهى كه دائم بوى مستمند

         بگفتار پيغمبرت راه جوى            دل از تيرگيها بدين آب شوى‏

         چه گفت آن خداوند تنزيل و وحى            خداوند امر و خداوند نهى‏

         كه من شهر علمم عليم درست            درست اين سخن قول پيغمبرست‏

         گواهى دهم كاين سخنها ز اوست            تو گوئى دو گوشم پر آواز اوست‏

        على را چنين گفت و ديگر همين            كزيشان قوى شد بهر گونه دين‏

         نبى آفتاب و صحابان چو ماه            بهم بستى‏ء يكدگر راست راه‏

         منم بنده اهل بيت نبى            ستاينده خاك پاى وصى‏

         حكيم اين جهان را چو دريا نهاد            بر انگيخته موج از و تند باد

         چو هفتاد كشتى برو ساخته            همه بادبانها بر افراخته‏

         يكى پهن كشتى بسان عروس            بياراسته همچو چشم خروس‏

         محمد بدو اندرون با على            همان اهل بيت نبى و ولى‏

         خردمند كز دور دريا بديد            كرانه نه پيدا و بن ناپديد

         بدانست كو موج خواهد زدن            كس از غرق بيرون نخواهد شدن‏

         بدل گفت اگر با نبى و وصى            شوم غرقه دارم دو يار وفي‏

         همانا كه باشد مرا دستگير            خداوند تاج و لوا و سرير

         خداوند جوى مى و انگبين            همان چشمه شير و ماء معين‏

         اگر چشم دارى بديگر سراى            بنزد نبى و على گير جاى‏

         گرت زين بد آيد گناه منست            چنين است و اين دين و راه منست‏

         برين زادم و هم برين بگذرم            چنان دان كه خاك پى حيدرم‏

         دلت گر براه خطا مايلست            ترا دشمن اندر جهان خود دلست‏

         نباشد جز از بى‏پدر دشمنش            كه يزدان بآتش بسوزد تنش‏

         هر آن كس كه در جانش بغض عليست            ازو زارتر در جهان زار كيست‏

         نگر تا ندارى ببازى جهان            نه بر گردى از نيك پى همرهان‏

         همه نيكيت بايد آغاز كرد            چو با نيكنامان بوى همنورد

         از اين در سخن چند رانم همى            همانا كرانش ندانم همى‏

 

                       

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

فرهنگ معین

جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

چه

(چِ یا چَ) (پس.) پسوندی است دال بر تصغیر: باغچه، کوچه، آلوچه، کتابچه.

چهار

(چِ یا چَ) [ په. ] (اِ.) عدد اصلی میان سه و پنج، دوبرابر دو.

چهار ارکان

(~. اَ) [ فا - ع. ] (اِمر.)
۱- چهار حد جهان: مشرق، مغرب، شمال و جنوب.
۲- نوعی خیمه چهارگانه.

چهار مضراب

(~. مِ) [ فا - ع. ] (اِمر.) = چارمضراب: اصطلاحی است در نواختن آهنگ موسیقی، نوعی از آهنگ موسیقی که نوازنده ساز در دستگاه‌های مختلف آواز می‌نوازد تا آوازخوان برای خواندن مهیا شود، گونه‌ای از زدن که زننده خواننده ...

چهارآیین

(چَ) (اِمر.) چهار مذهب معروف اهل سنت: حنفی، شافعی، مالکی، حنبلی.

چهارآیینه

(~. نِ) (اِمر.) نوعی جامه جنگ که در قدیم به هنگام جنگ می‌پوشیدند و آن دارای چهار قطعه آهن صیقل داده بود که روی سینه، پشت سر و سر زانوها نصب می‌شد.

چهاربالش

(~. لِ) (اِمر.)
۱- بالش‌های چهار - گانه، که هنگام بر تخت نشستن پادشاه، پشت سر و زیر پا و دو طرف او می‌گذاشتند.
۲- تخت، مسند.
۳- چهار عنصر (آب، خاک، آتش و باد).

چهارتخم

(~. تُ) (اِمر.) = چهارتخمه. چارتخم: مخلوط دانه‌های قدومه و بارهنگ و بهدانه و سپستان است که جوشانده آن‌ها به دلیل داشتن لعاب فراوان به عنوان ملین و نرم کننده سینه و خلط آور در امراض ریه مصرف می‌شود.

چهارتکبیر

(~. تَ) [ فا - ع. ] (اِمر.) اشاره‌است به نماز میت که در آن چهار تکبیر باید بگویند.

چهارتکبیر زدن

(~. تَ. زَ دَ) (مص ل.) ترک دنیا گفتن.

چهارجوهر

(~. جَ هَ) (اِمر.) چهار ستاره از بنات النعش که آن‌ها را نعش گویند.

چهارده

(چَ یا چِ دَ) (اِ.) عدد اصلی بین سیزده و پانزده، ده به علاوه چهار.

چهاردیواری

(چَ یا چَ) (اِمر.)
۱- هر جا که از چهارطرف محصور و دیوار باشد، محوطه.
۲- (کن.) خانه و کاشانه.

چهارزانو

(~.) (اِمر.)حالتی مؤدبانه از نشستن که ساق پای چپ زیر زانوی راست و ساق پای راست زیر زانوی چپ قرار می‌گیرد.

چهارسو

(~.) [ په. ] (اِمر.)
۱- چهارجانب: شمال، جنوب، مشرق، مغرب.
۲- چهارراه.
۳- چهارراه میان بازار، چارسوق، چارسوک.
۴- (کن.) دنیا، جهان.

چهارشاخ

(~.) (اِمر.) آلتی چوبی چهار شاخه و دسته دار که با آن خرمن کوفته را بر باد می‌دهند تا کاه از دانه جدا شود.

چهارشانه

(~. نِ) (ص مر.) مرد تنومند که دارای شانه‌های پهن باشد.

چهارشنبه

(~. شَ بِ) [ فا - عبر. ] (اِمر.) روز پنجم از ایام هفته مسلمانان.

چهارشنبه سوری

(~. شَ بِ) (اِمر.) غروب آخرین سه شنبه سال که در آن شب معمولاً هفت بوته آتش درست می‌کنند و به ترتیب از روی آن می‌پرند و می‌گویند: سرخی تو از من زردی من از تو.

چهارضلعی

(~. ض) [ فا - ع. ] (ص نسب.) صفحه‌ای است محدود به یک خط شکسته چهاربر و انواع آن عبارت است از: مربع، مربع مستطیل، لوزی، متوازی الاضلاع، ذوزنقه، چهارضلعی محاطی، چهارضلعی محیط، چهاربر.


دیدگاهتان را بنویسید