شاهنامه فردوسی – زادن سهراب از مادرش تهمينه‏

زادن سهراب از مادرش تهمينه‏

          چو نه ماه بگذشت بر دخت شاه            يكى پورش آمد چو تابنده ماه‏

         تو گفتى گو پيل تن رستمست            و گر سام شيرست و گر نيرمست‏

         چو خندان شد و چهره شاداب كرد            ورا نام تهمينه سهراب كرد

         چو يك ماه شد همچو يك سال بود            برش چون بر رستم زال بود

         چو سه ساله شد زخم چوگان گرفت            بپنجم دل تير و پيكان گرفت‏

         چو ده ساله شد زان زمين كس نبود            كه يارست با او نبرد آزمود

         بر مادر آمد بپرسيد ز وى            بدو گفت گستاخ با من بگوى‏

         كه من چون ز همشيرگان برترم            همى باسمان اندر آيد سرم‏

         ز تخم كيم و ز كدامين گهر            چه گويم چو پرسد كسى از پدر

         گر اين پرسش از من بماند نهان            نمانم ترا زنده اندر جهان‏

         بدو گفت مادر كه بشنو سخن            بدين شادمان باش و تندى مكن‏

         تو پور گو پيل تن رستمى            ز دستان سامى و از نيرمى‏

         ازيرا سرت ز آسمان برترست            كه تخم تو زان نامور گوهرست‏

         جهان آفرين تا جهان آفريد            سوارى چو رستم نيامد پديد

         چو سام نريمان بگيتى نبود            سرش را نيارست گردون بسود

         يكى نامه از رستم جنگ جوى            بياورد و بنمود پنهان بدوى‏

         سه ياقوت رخشان بسه مهره زر            از ايران فرستاده بودش پدر

         بدو گفت افراسياب اين سخن            نبايد كه داند ز سر تا ببن‏

         پدر گر شناسد كه تو زين نشان            شدستى سرافراز گردنكشان‏

         چو داند بخواندت نزديك خويش            دل مادرت گردد از درد ريش‏

         چنين گفت سهراب كاندر جهان            كسى اين سخن را ندارد نهان‏

         بزرگان جنگ آور از باستان            ز رستم زنند اين زمان داستان‏

         نبرده نژادى كه چونين بود            نهان كردن از من چه آيين بود

         كنون من ز تركان جنگ آوران            فراز آورم لشكرى بى‏كران‏

         برانگيزم از گاه كاوس را            از ايران ببرّم پى طوس را

         برستم دهم تخت و گرز و كلاه            نشانمش بر گاه كاوس شاه‏

         از ايران بتوران شوم جنگ جوى            ابا شاه روى اندر آرم بروى‏

         بگيرم سر تخت افراسياب            سر نيزه بگذارم از آفتاب‏

         چو رستم پدر باشد و من پسر            نبايد بگيتى كسى تاجور

         چو روشن بود روى خورشيد و ماه            ستاره چرا بر فرازد كلاه‏

         ز هر سو سپه شد برو انجمن            كه هم با گهر بود و هم تيغ زن‏

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

فرهنگ معین

جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

گلنار

(~.) (اِمر.)
۱- گل انار.
۲- هر گل سرخ صد برگ.

گلناری

(~.)
۱- (ص.) هرآنچه به رنگ گلنار بود.
۲- (اِمر.) نوعی یاقوت ک ه رنگش مانند گل انار می‌باشد.

گلنگدن

(گَ لَ گَ دَ) [ تر. ] (اِمر.) شیئی فلزی در تفنگ و تیربارها که متصل به محفظه فشنگ است و با حرکت دادن و پیچانیدن آن فشنگ به محفظه وارد و یا پوکه فشنگ از محفظه انتهای آن خارج ...

گله

(~.) (اِ.) دانه انگور که از خوشه جدا شده باشد.

گله

(گِ لِ یا لَ) [ په. ] (اِ.) شکایت، شکوه، اظهار دلتنگی و عدم رضایت.

گله

(گُ لِ یا لَ) (اِ.) زلف پیچیده و مجعد زنان چون موی زنگی.

گله

(~.) پارچه‌ای که بر سقف خانه‌ها مانند سایبان بندند؛ آسمانگیر.

گله

(~.) (اِ.) (عا.) گوشه.

گله

(~.) (اِ.) توده (هرچیز).

گله

(گَ لَّ یا لُِ) (اِ.) رمه، رمه گاو و گوسفند.

گله

(~.) (اِ.) راهی که در میان دو کوه واقع شده باشد.

گله به گله

(گُ لِ. بِ. گُ لِ) (ق.) (عا.) جابه جا، همه جا.

گله دار

(گَ لَّ یا لُِ) (ص فا.) دارنده گله (گاو و گوسفند و غیره)، آن که گله را نگهبانی کند و پرورش دهد.

گله مند

(~. مَ) (ص.) دارای گله و شکایت، دارای آمادگی برای گله کردن.

گله گزاری

(گِ لِ. گُ) (حامص.) شکایت کردن، شکوه کردن.

گلو

(گِ یا گَ) (اِ.)
۱- قسمت جلوی گردن، مجرای غذا و هوا در درون گردن، حلق.
۲- لوله یا مجرای باریکی که یک مخزن را به دهانه پیوند می‌دهد (فنی). ؛ ~پیش چیزی (کسی) گیر کردن (کن.) سخت خواهان ...

گلو تر کردن

(~. تَ. کَ دَ)(مص ل.)نوشیدن.

گلو پاره کردن

(~. رِ. کَ دَ) (مص ل.) فریاد زدن.

گلوبند

(~. بَ) (اِمر.)
۱- گردن بند، سینه - ریز.
۲- دستمال گردن.

گلوله

(گُ لِ) (اِ.)
۱- هرچیز گرد و گلوله مانند.
۲- فشنگ، جسمی ساخته شده از سرب که برای تیراندازی در سلاح‌های گرم به کار می‌رود.


دیدگاهتان را بنویسید