شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

روان تشنه ما را به جرعه‌ای دریاب
چو می‌دهند زلال خضر ز جام جمت
«حافظ»

دیوان حافظ – دیر است که دل‌دار پیامی نفرستاد

دیوان حافظ – عشق تو نهال حیرت آمد

دیوان حافظ – صوفی بیا که آینه صافیست جام را

دیوان حافظ – اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح

دیوان حافظ – در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است

دیوان حافظ – خیال روی تو در هر طریق همره ماست

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

دیوان حافظ – ماهم این هفته برون رفت و به چشمم سالی‌ست

شاهنامه فردوسی – پژوهش كردن موبدان از زال

شاهنامه فردوسی – ستایش پیامبر

شاهنامه فردوسی – ديدن فريدون دختران جمشيد را

شاهنامه فردوسی – خشم گرفتن كاوس بر رستم‏‏

شاهنامه فردوسی – خوان چهارم كشتن زنى جادو را

شاهنامه فردوسی – پادشاهى گرشاسپ

شاهنامه فردوسی – گرفتن سهراب دژ سپيد را‏

شاهنامه فردوسی – پادشاهی كيومرث

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آیین

[ په. ] (اِ.) = آئین:
۱- رسم، عادت.
۲- معمول، متداول، مرسوم، سنت.
۳- شیوه، روش.
۴- کردار.
۵- قاعده، قانون.
۶- سامان، اسباب.
۷- زیب، زینت.۸ - فر، شکوه.
۹- مذهب، کیش.
۱۰ - تشریفات.
۱۱ - طبیعت، نهاد، فطرت.
۱۲ - شهرآرای، جشن.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.