شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - جان بی‌جمال جانان میل جهان ندارد

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

قدح پر کن که من در دولت عشق
جوان بخت جهانم گر چه پیرم
«حافظ»

دیوان حافظ – مژده ای دل که دگر باد صبا بازآمد

دیوان حافظ – الا یا ایها الساقی ادرکأسا و ناولها

دیوان حافظ – روزگاریست که سودای بتان دین من است

دیوان حافظ – دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد

دیوان حافظ – روز وصل دوستداران یاد باد

دیوان حافظ – سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد

دیوان حافظ – سینه از آتش دل، در غم جانانه بسوخت

دیوان حافظ – دارم امید عاطفتی از جناب دوست

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر زادن رستم

شاهنامه فردوسی – آشتى خواستن پشنگ از كى‏ قباد

شاهنامه فردوسی – خواليگرى كردن ابليس

شاهنامه فردوسی – كشتن رستم ژنده‏ رزم را

شاهنامه فردوسی – رفتن ايرج به نزد برادران

شاهنامه فردوسی – بخش كردن فريدون جهان را بر پسران

شاهنامه فردوسی – كشته شدن اغريرث به دست برادر

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر زادن دختر ايرج‏‏

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آیت الله

(~ُ لْ لا) [ ع. ] (اِمر.) نشانه و حجت خدا، ع نوان یا لقبی که مسلمانان به مجتهدان و عالمان بزرگ دین می‌دهند. ؛ ~العظمی عنوان و لقب مجتهدان شیعه که مرجع تقلید هستند.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.