شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

طمع خام بین که قصه فاش
از رقیبان نهفتنم هوس است
«حافظ»

دیوان حافظ – تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد

دیوان حافظ – صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد

دیوان حافظ – رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد

دیوان حافظ – روشنی طلعت تو ماه ندارد

دیوان حافظ – واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند

دیوان حافظ – دلی که غیب نمای است و جام جم دارد

دیوان حافظ – قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود

دیوان حافظ – هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد

شاهنامه فردوسی – خوان چهارم كشتن زنى جادو را

شاهنامه فردوسی – زادن منوچهر از مادرش‏

شاهنامه فردوسی – لشكر كشيدن كاوس با رستم‏‏

شاهنامه فردوسی – سير نشدن ضحاك از جستجوى

شاهنامه فردوسی – رفتن پسران فريدون نزد شاه يمن

شاهنامه فردوسی – فرستادن افراسياب بارمان و هومان را به نزديك سهراب‏

شاهنامه فردوسی – تاخته كردن شماساس و خزروان به زابلستان

شاهنامه فردوسی – رفتن سام به جنگ مهراب

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آوند

(وَ) [ په. ] (اِ.)
۱- ظرف.
۲- کوزه آب یا شراب.
۳- لوله‌هایی که شیره خام را از ریشه به برگ‌ها می‌رساند.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.