شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - رونق عهد شباب است دگر بستان را

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

بخت نافرجام اگر با عاشقان یاری کند
یار عاشق سوز ما ترک دلازاری کند
«رهی معیری»

دیوان حافظ – شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت

دیوان حافظ – رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد

دیوان حافظ – خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد

دیوان حافظ – عشق تو نهال حیرت آمد

دیوان حافظ – چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت

دیوان حافظ – گر می‌فروش حاجت رندان روا کند

دیوان حافظ – به ملازمان سلطان، که رساند این دعا را

دیوان حافظ – نه هر که چهره برافروخت دلبری داند

شاهنامه فردوسی – پيام فرستادن پسران نزد فريدون

شاهنامه فردوسی – داستان ابو منصور بن محمد

شاهنامه فردوسی – پرسيدن همسر مهراب از دستان ويژگيهاى او را

شاهنامه فردوسی – شكيبايى ايرج و برترى عقلش

شاهنامه فردوسی – گرفتن سهراب دژ سپيد را‏

شاهنامه فردوسی – بنياد نهادن جشن سده

شاهنامه فردوسی – بنياد نهادن اين نامه

شاهنامه فردوسی – آفرینش کیهان

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آمولن

(لُ) [ معر. ] (اِ.) نشاسته، نشا.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.