شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

از دوستان باغ، درین گوشهٔ قفس
گاهی نسیم صبح به من باز می‌رسد
«صائب تبریزی»

دیوان حافظ – بنال بلبل اگر با منت سر یاریست

دیوان حافظ – زاهد خلوت‌نشین دوش به میخانه شد

دیوان حافظ – ای هدهد صبا به سبا می‌فرستمت

دیوان حافظ – خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست

دیوان حافظ – مژده ای دل که دگر باد صبا بازآمد

دیوان حافظ – مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد

دیوان حافظ – گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت

دیوان حافظ – بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد

شاهنامه فردوسی – نامه كاوس به رستم و خواندن او از زابلستان‏‏

شاهنامه فردوسی – كشته شدن سيامك بر دست ديو

شاهنامه فردوسی – پاسخ شاه مازندران به كاوس

شاهنامه فردوسی – رفتن ايرج بسوى پدر

شاهنامه فردوسی – رزم رستم با تورانيان‏‏

شاهنامه فردوسی – پادشاهى طهمورث ديوبند سى سال بود

شاهنامه فردوسی – رفتن زال به نزد رودابه

شاهنامه فردوسی – سير نشدن ضحاك از جستجوى

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آمودن

(دَ) (مص م.)
۱- ساختن، آراستن.
۲- جادادن گوهر در انگشتر.
۳- به نخ کشیدن گوهرها و مهره‌ها.
۴- زینت دادن.
۵- آماده.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.