شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

شاهنامه فردوسی - داستان فريدون با كارگزار ضحاك

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

اگر چه رنگ شفق یافت دامنم از اشک
همان ستاره خندان لبم که بودم من
«رهی معیری»

دیوان حافظ – صلاح کار کجا و من خراب کجا

دیوان حافظ – در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است

دیوان حافظ – آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

دیوان حافظ – گر می‌فروش حاجت رندان روا کند

دیوان حافظ – سحرم دولت بیدار به بالین آمد

دیوان حافظ – در نظربازی ما بی‌خبران حیرانند

دیوان حافظ – بود آیا که در میکده‌ها بگشایند

دیوان حافظ – دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر زادن رستم

شاهنامه فردوسی – پرسيدن همسر مهراب از دستان ويژگيهاى او را

شاهنامه فردوسی – گمراه كردن اهريمن كاوس را و به آسمان رفتن كاوس

شاهنامه فردوسی – پاسخ دادن فريدون پسران را

شاهنامه فردوسی – بند كردن فريدون ضحاك را

شاهنامه فردوسی – نامه نوشتن كاوس نزديك شاه مازندران

شاهنامه فردوسی – آراستن كاوس گيتى را‏

شاهنامه فردوسی – كیكاوس

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آمد و رفت

(~ُ رَ) (مص مر.) مراوده، ایاب و ذهاب، تردد.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.