شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - سال‌ها دفتر ما در گرو صهبا بود

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

پشت این پنجره ها دلخوشی ات چیست؟ بگو
و نگاهت نگران قدم کیست؟ بگو
«ویدا شادپور»

دیوان حافظ – زاهد ظاهرپرست از حال ما آگاه نیست

دیوان حافظ – چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

دیوان حافظ – ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست

دیوان حافظ – اگر آن ترک شیرازی به‌‌ دست‌ آرد دل ما را

دیوان حافظ – آن ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت

دیوان حافظ – اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد

دیوان حافظ – شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست

دیوان حافظ – دل من در هوای روی فرخ

شاهنامه فردوسی – داستان ابو منصور بن محمد

شاهنامه فردوسی – پاسخ دادن زال موبدان را

شاهنامه فردوسی – گريختن سلم و كشته شدن او به دست منوچهر

شاهنامه فردوسی – پادشاهى طهمورث ديوبند سى سال بود

شاهنامه فردوسی – آمدن تهمينه دختر شاه سمنگان به نزد رستم‏‏‏

شاهنامه فردوسی – رزم رستم با تورانيان‏‏

شاهنامه فردوسی – پاسخ دادن شاه يمن جندل را

شاهنامه فردوسی – رزم سهراب با گردآفريد

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آمد

(مَ) (مص مر.)
۱- آمدن، رفت و آمد.
۲- بازگشت.
۳- بخت، سازگاری بخت.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.