شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - آن که از سنبل او غالیه تابی دارد

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

حافظ چه شد ار عاشق و رند است و نظرباز
بس طور عجب لازم ایام شباب است
«حافظ»

دیوان حافظ – نفس باد صبا مشک‌فشان خواهد شد

دیوان حافظ – صحن بستان ذوق بخش و صحبت یاران خوش است

دیوان حافظ – ماهم این هفته برون رفت و به چشمم سالی‌ست

دیوان حافظ – روز وصل دوستداران یاد باد

دیوان حافظ – تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج

دیوان حافظ – صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می‌آورد

دیوان حافظ – دیر است که دل‌دار پیامی نفرستاد

دیوان حافظ – سال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌کرد

شاهنامه فردوسی – اندر زادن فريدون

شاهنامه فردوسی – آفرینش آفتاب

شاهنامه فردوسی – آمدن سام به نزد منوچهر

شاهنامه فردوسی – فرستادن افراسياب بارمان و هومان را به نزديك سهراب‏

شاهنامه فردوسی – خوان سوم جنگ رستم با اژدها

شاهنامه فردوسی – فراهم آوردن شاهنامه

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن مهراب از كار دخترش

شاهنامه فردوسی – تباه شدن روزگار جمشيد

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آماج

(اِ.)
۱- تلی از خاک که نشانه تیر را بر روی آن قرار دهند.
۲- نشان، نشانه، هدف.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.