شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

سواد دیده غمدیده‌ام به اشک مشوی
که نقش خال توام هرگز از نظر نرود
«حافظ»

دیوان حافظ – راهی‌ست راه عشق که هیچش کناره نیست

دیوان حافظ – بعد از این دست من و دامن آن سرو بلند

دیوان حافظ – روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست

دیوان حافظ – من و انکار شراب این چه حکایت باشد

دیوان حافظ – دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد

دیوان حافظ – گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد

دیوان حافظ – تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد

دیوان حافظ – جان بی‌جمال جانان میل جهان ندارد

شاهنامه فردوسی – فرستادن فريدون جندل را به يمن

شاهنامه فردوسی – رسيدن زال به نزديك سام

شاهنامه فردوسی – پادشاهى زوطهماسپ

شاهنامه فردوسی – گرفتار شدن نوذر به دست افراسياب

شاهنامه فردوسی – گرفتن رستم رخش را

شاهنامه فردوسی – پيغام كاوس به زال و رستم

شاهنامه فردوسی – پادشاهى ضحاك هزار سال بود

شاهنامه فردوسی – پاسخ دادن فريدون پسران را

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آلیاژ

[ فر. ] (اِ.) جسمی که از ترکیب دو یا چند فلز به وسیله ذوب کردن، به دست می‌آید تا مقاومت آن‌ها بیشتر گردد.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.