شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - پیش از اینت بیش از این اندیشه عشاق بود

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

آن که یک جرعه می از دست تواند دادن
دست با شاهد مقصود در آغوشش باد
«حافظ»

دیوان حافظ – همای اوج سعادت به دام ما افتد

دیوان حافظ – صوفی از پرتو می راز نهانی دانست

دیوان حافظ – درد ما را نیست درمان الغیاث

دیوان حافظ – ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است

دیوان حافظ – در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است

دیوان حافظ – رونق عهد شباب است دگر بستان را

دیوان حافظ – دوش در حلقه ما قصه گیسوی تو بود

دیوان حافظ – سحرم دولت بیدار به بالین آمد

شاهنامه فردوسی – كیكاوس

شاهنامه فردوسی – گرفتار شدن نوذر به دست افراسياب

شاهنامه فردوسی – رفتن پسران فريدون نزد شاه يمن

شاهنامه فردوسی – بند كردن فريدون ضحاك را

شاهنامه فردوسی – آمدن زال به نزد مهراب كابلى

شاهنامه فردوسی – پادشاهى گرشاسپ

شاهنامه فردوسی – آگه شدن منوچهر از كار سام و زال زر

شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آلگرو

(لِّ گْ رُ) [ فر. ] (ق.) تند و سبک، شدید و بانشاط.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.