شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

چون کرد در دلم اثر آواز عندلیب
گشتم چنان که هیچ نماندم تحملی
«حافظ»

دیوان حافظ – بی مهر رخت روز مرا نور نماندست

دیوان حافظ – به کوی میکده هر سالکی که ره دانست

دیوان حافظ – سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند

دیوان حافظ – باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

دیوان حافظ – آن کس که به دست جام دارد

دیوان حافظ – بنال بلبل اگر با منت سر یاریست

دیوان حافظ – ساقی ار باده از این دست به جام اندازد

دیوان حافظ – در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است

شاهنامه فردوسی – به زن خواستن كاوس سودابه دختر شاه هاماوران را

شاهنامه فردوسی – كشته شدن ايرج بر دست برادران‏

شاهنامه فردوسی – خشم گرفتن كاوس بر رستم‏‏

شاهنامه فردوسی – رفتن كنيزكان رودابه به ديدن زال زر

شاهنامه فردوسی – فرستادن فريدون جندل را به يمن

شاهنامه فردوسی – باز آوردن رستم كاوس را

شاهنامه فردوسی – خواب ديدن سام از چگونگى كار پسر

شاهنامه فردوسی – گريختن سلم و كشته شدن او به دست منوچهر

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آلفتن

(لُ تَ)
۱- (مص م.) آشفتن، پریشان ساختن.
۲- (مص ل.) شوریده شدن، پریشان شدن.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.