شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

شادی ندارد آنکه ندارد به دل غمی
آن را که نیست عالم غم، نیست عالمی
«همایی»

دیوان حافظ – جان بی‌جمال جانان میل جهان ندارد

دیوان حافظ – دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند

دیوان حافظ – شاهدان گر دلبری زین سان کنند

دیوان حافظ – ای غایب از نظر به خدا می‌سپارمت

دیوان حافظ – ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

دیوان حافظ – روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست

دیوان حافظ – طایر دولت اگر باز گذاری بکند

دیوان حافظ – بعد از این دست من و دامن آن سرو بلند

شاهنامه فردوسی – سير نشدن ضحاك از جستجوى

شاهنامه فردوسی – داستان ضحاك با كاوه آهنگر

شاهنامه فردوسی – داستان ضحاك با پدرش

شاهنامه فردوسی – جنگ رستم با افراسياب

شاهنامه فردوسی – درمان كردن ضحاك

شاهنامه فردوسی – رسيدن سهراب به دژ سپيد

شاهنامه فردوسی – رسيدن زال به يارى مهراب

شاهنامه فردوسی – بازگشتن زال به زابلستان

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آلاکلنگ

(کُ لَ) (اِمر.) دو چوب بر هم نهاده متقاطع که دو کس بر دو سر چوب بالایی نشینند و به نوبت به زیر و بالا شوند.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.