شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

گیاه دشت جنون خرم از من است رهی
که از سرشک روان رشک زنده رودم من
«رهی معیری»

دیوان حافظ – طایر دولت اگر باز گذاری بکند

دیوان حافظ – تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد

دیوان حافظ – درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد

دیوان حافظ – پیش از اینت بیش از این اندیشه عشاق بود

دیوان حافظ – یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود

دیوان حافظ – خم زلف تو دام کفر و دین است

دیوان حافظ – میر من خوش می‌روی کاندر سر و پا میرمت

دیوان حافظ – ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است

مقدمه شاهنامه فردوسی

شاهنامه فردوسی – پژوهش كردن موبدان از زال

شاهنامه فردوسی – آمدن افراسياب به ايران زمين

شاهنامه فردوسی – آبادانى و آرامش شهرها هنگام پادشاهى هوشنگ

شاهنامه فردوسی – داستان دقیقی سخن سرای

شاهنامه فردوسی – آمدن سام به ديدن رستم

شاهنامه فردوسی – رزم رستم با سهراب

شاهنامه فردوسی – راى زدن زال با موبدان در كار رودابه

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آکاردئون

(دِ ئ ُ) [ فر. ] (اِ.) از ابزار موسیقی با بدنه‌ای چین دار، دارای زبانه‌های فلزی، که به ارتعاش درمی آیند و آن را به وسیله سر انگشتان نوازند.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.