شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - سحرم دولت بیدار به بالین آمد

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

منم که بی تو نفس می‌کشم زهی خجلت
مگر تو عفو کنی ور نه چیست عذر گناه
«حافظ»

دیوان حافظ – گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب

دیوان حافظ – شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت

دیوان حافظ – سال‌ها دفتر ما در گرو صهبا بود

دیوان حافظ – بنال بلبل اگر با منت سر یاریست

دیوان حافظ – روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست

دیوان حافظ – دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد

دیوان حافظ – بود آیا که در میکده‌ها بگشایند

دیوان حافظ – صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

شاهنامه فردوسی – نامه نوشتن زال نزديك سام نمودن چگونگى كار

شاهنامه فردوسی – تاخت كردن منوچهر بر سپاه تور

شاهنامه فردوسی – گرفتن شاه هاماوران كاوس را

شاهنامه فردوسی – آفرینش کیهان

شاهنامه فردوسی – داستان ضحاك با پدرش

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن سلم و تور از منوچهر

شاهنامه فردوسی – خواليگرى كردن ابليس

شاهنامه فردوسی – رفتن ايرج به نزد برادران

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آقوش

(اِ.) درندگان، سباع.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.