شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

شاهنامه فردوسی - پادشاهی كيومرث

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

آن جا که کار صومعه را جلوه می‌دهند
ناقوس دیر راهب و نام صلیب هست
«حافظ»

دیوان حافظ – دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

دیوان حافظ – دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست

دیوان حافظ – خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است

دیوان حافظ – خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد

دیوان حافظ – دلا بسوز که سوز تو کارها بکند

دیوان حافظ – خواب آن نرگس فتان تو بی چیزی نیست

دیوان حافظ – زاهد خلوت‌نشین دوش به میخانه شد

دیوان حافظ – اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح

شاهنامه فردوسی – هنر نمودن زال در پيش منوچهر

شاهنامه فردوسی – خواليگرى كردن ابليس

شاهنامه فردوسی – رفتن كاوس به مازندران

شاهنامه فردوسی – گريختن سلم و كشته شدن او به دست منوچهر

شاهنامه فردوسی – پادشاهى زوطهماسپ

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر زادن زال

شاهنامه فردوسی – رفتن فريدون به جنگ ضحاك

شاهنامه فردوسی – درمان كردن ضحاك

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آفتاب پرست

(پَ رَ) (اِ.)
۱- جانوری است شبیه به مارمولک، از رده خزندگان با زبانی دراز که از آن برای شکار حشرات استفاده می‌کند.
۲- گیاهی از تیره گاوزبان که در اراضی بایر روید، و گل‌های کوچک و سفید و آبی دارد.
۳- مجازاً، زرتشتی، کافر.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.