شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

شاهنامه فردوسی - گرفتن قارن دژ الانان را

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

می خورد خون دلم مردمک دیده سزاست
که چرا دل به جگرگوشه مردم دادم
«حافظ»

دیوان حافظ – عکس روی تو چو در آینه جام افتاد

دیوان حافظ – هر که را با خط سبزت سر سودا باشد

دیوان حافظ – شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت

دیوان حافظ – جز آستان توام در جهان پناهی نیست

دیوان حافظ – ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

دیوان حافظ – طایر دولت اگر باز گذاری بکند

دیوان حافظ – ساقی بیار باده که ماه صیام رفت

دیوان حافظ – گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد

شاهنامه فردوسی – آمدن رستم به نخجيرگاه‏

شاهنامه فردوسی – داستان ابو منصور بن محمد

شاهنامه فردوسی – فرستادن فريدون جندل را به يمن

شاهنامه فردوسی – كشته شدن نوذر به دست افراسياب

مقدمه شاهنامه فردوسی

شاهنامه فردوسی – رزم كردن رستم با سه شاه و رها شدن كاوس از بند

شاهنامه فردوسی – پاسخ دادن فريدون پسران را

شاهنامه فردوسی – آمدن رستم به شهر سمنگان‏‏

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آغوش

(اِ.) میان دو دست فراهم آورده، بغل. ؛ به ~کشیدن به خود چسباندن کسی یا چیزی را.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.