شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - دل می‌رود ز دستم صاحب‌دلان خدا را

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

قسمت ما چون کمان از صید خود خمیازه‌ای است
هر چه داریم از برای دیگران داریم ما
«صائب تبریزی»

دیوان حافظ – به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

دیوان حافظ – چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

دیوان حافظ – هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد

دیوان حافظ – ساقی بیار باده که ماه صیام رفت

دیوان حافظ – روز وصل دوستداران یاد باد

دیوان حافظ – روشنی طلعت تو ماه ندارد

دیوان حافظ – نفس باد صبا مشک‌فشان خواهد شد

دیوان حافظ – راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد

شاهنامه فردوسی – پيغام كاوس به زال و رستم

شاهنامه فردوسی – رزم افراسياب با نوذر ديگر بار

شاهنامه فردوسی – رفتن كنيزكان رودابه به ديدن زال زر

شاهنامه فردوسی – بخش كردن فريدون جهان را بر پسران

شاهنامه فردوسی – رفتن هوشنگ و گيومرت به جنگ ديو سياه

شاهنامه فردوسی – شكيبايى ايرج و برترى عقلش

شاهنامه فردوسی – تباه شدن روزگار جمشيد

شاهنامه فردوسی – آگاهى يافتن فريدون از كشته شدن ايرج‏

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آغشتن

(غَ یا غِ تَ)
۱- (مص م.) خیس کردن، نم کردن.
۲- آلودن.
۳- (مص ل.) خیسیدن، نم کشیدن.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.