شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

شاهنامه فردوسی - بنياد نهادن جشن سده

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

چه می‌پرسی رهی از داغ و درد سینه‌سوز من؟
که روز و شب هم آغوش تبم با یاد آغوشی
«رهی معیری»

دیوان حافظ – اگر چه عرض هنر پیش یار بی‌ادبیست

دیوان حافظ – آن ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت

دیوان حافظ – تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد

دیوان حافظ – قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود

دیوان حافظ – چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت

دیوان حافظ – دانی که چنگ و عود چه تقریر می‌کنند

دیوان حافظ – آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد

دیوان حافظ – دلا بسوز که سوز تو کارها بکند

شاهنامه فردوسی – پاسخ شاه مازندران به كاوس

شاهنامه فردوسی – پادشاهى نوذر

شاهنامه فردوسی – پادشاهی كيومرث

شاهنامه فردوسی – باز آمدن كاوس به ايران زمين و گسى كردن رستم را

شاهنامه فردوسی – خواب ديدن سام از چگونگى كار پسر

شاهنامه فردوسی – گرفتار شدن نوذر به دست افراسياب

شاهنامه فردوسی – رفتن زال به رسولى نزد منوچهر

شاهنامه فردوسی – پادشاهى منوچهر صد و بيست سال بود

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آغا

[ تر. ] (ص. اِ.)
۱- خاتون، خانم.
۲- زن، زوجه.
۳- عنوانی که برای احترام به اول اسم خواجه سرایان افزوده می‌شد. مثل آغاالماس، مبارک آغا.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.