شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - دلی که غیب نمای است و جام جم دارد

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

حافظ به کوی میکده دایم به صدق دل
چون صوفیان صومعه دار از صفا رود
«حافظ»

دیوان حافظ – صوفی از پرتو می راز نهانی دانست

دیوان حافظ – در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است

دیوان حافظ – ساقیا آمدن عید، مبارک بادت

دیوان حافظ – مطلب طاعت و پیمان و صلاح از من مست

دیوان حافظ – در نظربازی ما بی‌خبران حیرانند

دیوان حافظ – پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد

دیوان حافظ – آن که از سنبل او غالیه تابی دارد

دیوان حافظ – تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد

شاهنامه فردوسی – تاخته كردن افراسياب بر ايران زمين

شاهنامه فردوسی – آغاز داستان سهراب‏

شاهنامه فردوسی – پژوهش كردن موبدان از زال

شاهنامه فردوسی – پيغام فرستادن كاوس به نزديك قيصر روم و افراسياب‏

شاهنامه فردوسی – داستان ضحاك با پدرش

شاهنامه فردوسی – هنر نمودن زال در پيش منوچهر

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر زادن رستم

شاهنامه فردوسی – رسيدن سهراب به دژ سپيد

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آشناگر

(~. گَ) (ص فا.) شناگر، آب باز.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.