شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - بود آیا که در میکده‌ها بگشایند

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

شکر ایزد که ز تاراج خزان رخنه نیافت
بوستان سمن و سرو و گل و شمشادت
«حافظ»

دیوان حافظ – میر من خوش می‌روی کاندر سر و پا میرمت

دیوان حافظ – نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد

دیوان حافظ – شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد

دیوان حافظ – به سر جام جم آنگه نظر توانی کرد

دیوان حافظ – آن سیه‌چرده که شیرینی عالم با اوست

دیوان حافظ – صبا اگر گذری افتدت به کشور دوست

دیوان حافظ – دل سراپرده محبت اوست

دیوان حافظ – مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد

شاهنامه فردوسی – پاسخ دادن زال موبدان را

شاهنامه فردوسی – خوان سوم جنگ رستم با اژدها

شاهنامه فردوسی – گرفتن قارن دژ الانان را

شاهنامه فردوسی – به زن خواستن كاوس سودابه دختر شاه هاماوران را

شاهنامه فردوسی – آراستن كاوس گيتى را‏

شاهنامه فردوسی – تاخته كردن شماساس و خزروان به زابلستان

شاهنامه فردوسی – آمدن كى ‏قباد به استخر پارس

شاهنامه فردوسی – بخش كردن فريدون جهان را بر پسران

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آسیاب

[ په. ] (اِمر.) آسی که با نیروی آب کار می‌کند. ؛ ~به نوبت کنایه از لزوم رعایت کردن نوبت.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.