شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - بیا که قصر امل سخت سست‌بنیادست

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

سر ز مستی برنگیرد تا به صبح روز حشر
هر که چون من در ازل یک جرعه خورد از جام دوست
«حافظ»

دیوان حافظ – دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما

دیوان حافظ – سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد

دیوان حافظ – کنون که می‌دمد از بوستان نسیم بهشت

دیوان حافظ – حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند

دیوان حافظ – دوش از جناب آصف پیک بشارت آمد

دیوان حافظ – روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست

دیوان حافظ – آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند

دیوان حافظ – ساقی به نور باده برافروز جام ما

شاهنامه فردوسی – خشم گرفتن كاوس بر رستم‏‏

شاهنامه فردوسی – آگاهى يافتن فريدون از كشته شدن ايرج‏

شاهنامه فردوسی – آمدن رستم به شهر سمنگان‏‏

شاهنامه فردوسی – گفتارى در بخت زال در نزد ستاره ‏شناسان

شاهنامه فردوسی – رفتن فريدون به جنگ ضحاك

شاهنامه فردوسی – رفتن كاوس به مازندران

شاهنامه فردوسی – گريختن سلم و كشته شدن او به دست منوچهر

شاهنامه فردوسی – ديدن فريدون دختران جمشيد را

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آسودگی

(دِ)(حامص.)
۱- آرامش، آهستگی.
۲- استراحت، راحت.
۳- فراغ بال.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.