شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

شاهنامه فردوسی - گفتارى در بخت زال در نزد ستاره ‏شناسان

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

مانع سیر و دور شد صائب
صافی آب ایستاده مرا
«صائب تبریزی»

دیوان حافظ – چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت

دیوان حافظ – دل سراپرده محبت اوست

دیوان حافظ – سحر بلبل حکایت با صبا کرد

دیوان حافظ – ساقیا آمدن عید، مبارک بادت

دیوان حافظ – به حسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد

دیوان حافظ – راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد

دیوان حافظ – چه مستی است ندانم که رو به ما آورد

دیوان حافظ – خواب آن نرگس فتان تو بی چیزی نیست

شاهنامه فردوسی – پادشاهى گرشاسپ

شاهنامه فردوسی – تاختن سهراب بر سپاه كاوس

شاهنامه فردوسی – اندرز كردن منوچهر پسرش را

شاهنامه فردوسی – خوان دوم يافتن رستم چشمه آب

شاهنامه فردوسی – تاخته كردن شماساس و خزروان به زابلستان

شاهنامه فردوسی – تاخته كردن افراسياب بر ايران زمين

شاهنامه فردوسی – راى زدن زال با موبدان در كار رودابه

شاهنامه فردوسی – رزم بارمان و قباد و كشته شدن قباد

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آسمان

(س ِ) [ په. ] (اِمر.)
۱- سپهر، فلک.
۲- هر یک از طبقات هفتگانه یا نه گانه افلاک در نظر قدما، فلک.
۳- یکی از ایزدان.
۴- روز بیست و هفتم از هر ماه خورشیدی. ؛ ~ به زمین آمدن کنایه از: اتفاق خارق العاده افتادن و نظم امور را به هم زدن.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.