شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

عشق دردانه‌ست و من غواص و دریا میکده
سر فروبردم در آن جا تا کجا سر برکنم
«حافظ»

دیوان حافظ – شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست

دیوان حافظ – خوش آمد گل وز آن خوش‌تر نباشد

دیوان حافظ – ساقیا آمدن عید، مبارک بادت

دیوان حافظ – هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد

دیوان حافظ – مژده ای دل که دگر باد صبا بازآمد

دیوان حافظ – رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند

دیوان حافظ – ای غایب از نظر به خدا می‌سپارمت

دیوان حافظ – صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می‌آورد

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن مهراب از كار دخترش

شاهنامه فردوسی – كشته شدن تور بر دست منوچهر

شاهنامه فردوسی – اندر خواب ديدن ضحاك فريدون را

شاهنامه فردوسی – داستان فريدون با كارگزار ضحاك

شاهنامه فردوسی – شكيبايى ايرج و برترى عقلش

شاهنامه فردوسی – نامگذارى رستم

شاهنامه فردوسی – رسيدن زال به نزديك سام

شاهنامه فردوسی – آفرینش ماه

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آستان

(ص.) ستان، به پشت خوابیده.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.