شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

از این سموم که بر طرف بوستان بگذشت
عجب که بوی گلی هست و رنگ نسترنی
«حافظ»

دیوان حافظ – گل در بر و می در کف و معشوق به کام است

دیوان حافظ – بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد

دیوان حافظ – بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد

دیوان حافظ – نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد

دیوان حافظ – صبا اگر گذری افتدت به کشور دوست

دیوان حافظ – کنون که می‌دمد از بوستان نسیم بهشت

دیوان حافظ – شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد

دیوان حافظ – ای شاهد قدسی، که کشد بند نقابت

شاهنامه فردوسی – راى زدن سام با موبدان بر كار زال

شاهنامه فردوسی – رسيدن زال به نزديك سام

شاهنامه فردوسی – آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

شاهنامه فردوسی – كشته شدن تور بر دست منوچهر

شاهنامه فردوسی – رزم افراسياب با نوذر ديگر بار

شاهنامه فردوسی – رفتن كاوس به مازندران

شاهنامه فردوسی – نامه نوشتن كاوس نزديك شاه مازندران

شاهنامه فردوسی – گريختن سلم و كشته شدن او به دست منوچهر

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آسا

(اِ.)
۱- زیب، زینت.
۲- وقار، تمکین.
۳- طرز، روش.
۴- پسوندی است که شباهت را می‌رساند مانند: رعدآسا.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.