شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - روزگاریست که سودای بتان دین من است

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

در کنار من ز گرمی بر کناری ایدریغ
وصل و هجران غم و شادی به هم باشد مرا
«رهی معیری»

دیوان حافظ – دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت

دیوان حافظ – زاهد ظاهرپرست از حال ما آگاه نیست

دیوان حافظ – شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت

دیوان حافظ – صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می‌آورد

دیوان حافظ – صلاح کار کجا و من خراب کجا

دیوان حافظ – پیش از اینت بیش از این اندیشه عشاق بود

دیوان حافظ – کسی که حسن و خط دوست در نظر دارد

دیوان حافظ – دل من در هوای روی فرخ

شاهنامه فردوسی – كشته شدن سيامك بر دست ديو

شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

شاهنامه فردوسی – كشته شدن تور بر دست منوچهر

شاهنامه فردوسی – داستان ابو منصور بن محمد

شاهنامه فردوسی – نامه نوشتن كاوس نزديك شاه مازندران

شاهنامه فردوسی – رفتن سام به جنگ مهراب

شاهنامه فردوسی – رزم بارمان و قباد و كشته شدن قباد

شاهنامه فردوسی – آبادانى و آرامش شهرها هنگام پادشاهى هوشنگ

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آس آب

(س ِ) (اِمر.) آسی که با آب گردد؛ آسیاب.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.