شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

جویای تو با کعبهٔ گل کار ندارد
آیینهٔ ما روی به دیوار ندارد
«صائب تبریزی»

دیوان حافظ – روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست

دیوان حافظ – ماهم این هفته برون رفت و به چشمم سالی‌ست

دیوان حافظ – آن ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت

دیوان حافظ – دمی با غم به سر بردن جهان یک سر نمی‌ارزد

دیوان حافظ – لعل سیراب به‌خون‌تشنه‌ لب یار من است

دیوان حافظ – باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

دیوان حافظ – روز هجران و شب فرقت یار آخر شد

دیوان حافظ – طایر دولت اگر باز گذاری بکند

شاهنامه فردوسی – فرستادن فريدون جندل را به يمن

شاهنامه فردوسی – گرفتن شاه هاماوران كاوس را

شاهنامه فردوسی – پادشاهى منوچهر صد و بيست سال بود

شاهنامه فردوسی – آفرینش آفتاب

شاهنامه فردوسی – رفتن فريدون به جنگ ضحاك

شاهنامه فردوسی – آمدن رستم نزديك شاه مازندران به پيغمبرى

شاهنامه فردوسی – آشتى خواستن پشنگ از كى‏ قباد

شاهنامه فردوسی – جنگ كاوس با شاه مازندران

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آزمندی

(~.)(حامص.) حرص، ولع، طمع.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.