شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - ساقیا آمدن عید، مبارک بادت

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

به باغبان جگر داغدار می‌ماند
فلک به آبلهٔ خار دیده می‌ماند
«صائب تبریزی»

دیوان حافظ – آن کس که به دست جام دارد

دیوان حافظ – جز آستان توام در جهان پناهی نیست

دیوان حافظ – یاری اندر کس نمی‌بینیم یاران را چه شد

دیوان حافظ – مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت

دیوان حافظ – دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست

دیوان حافظ – دلی که غیب نمای است و جام جم دارد

دیوان حافظ – اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد

دیوان حافظ – ساقی بیار باده که ماه صیام رفت

شاهنامه فردوسی – كشته يافتن ويسه پسر خود را

شاهنامه فردوسی – رزم سهراب با گردآفريد

شاهنامه فردوسی – رفتن زال به رسولى نزد منوچهر

شاهنامه فردوسی – آمدن رستم به نخجيرگاه‏

شاهنامه فردوسی – رزم كردن رستم با سه شاه و رها شدن كاوس از بند

شاهنامه فردوسی – داستان ضحاك با كاوه آهنگر

شاهنامه فردوسی – پادشاهى فريدون پانصد سال بود

شاهنامه فردوسی – كیكاوس

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آزرمگین

(~.) (ص مر.) باحیا، باشرم.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.