شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - خوش آمد گل وز آن خوش‌تر نباشد

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

مجو درستی عهد از جهان سست نهاد
که این عجوز عروس هزاردامادست
«حافظ»

دیوان حافظ – چو باد عزم سر کوی یار خواهم کرد

دیوان حافظ – شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت

دیوان حافظ – صلاح کار کجا و من خراب کجا

دیوان حافظ – اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد

دیوان حافظ – هر که را با خط سبزت سر سودا باشد

دیوان حافظ – بیا که قصر امل سخت سست‌بنیادست

دیوان حافظ – خواب آن نرگس فتان تو بی چیزی نیست

دیوان حافظ – ساقی به نور باده برافروز جام ما

شاهنامه فردوسی – خواب ديدن سام از چگونگى كار پسر

شاهنامه فردوسی – رزم كردن رستم با سه شاه و رها شدن كاوس از بند

شاهنامه فردوسی – داستان ضحاك با پدرش

شاهنامه فردوسی – فرستادن فريدون جندل را به يمن

شاهنامه فردوسی – آفرینش ماه

شاهنامه فردوسی – جنگ رستم با افراسياب

شاهنامه فردوسی – پادشاهى نوذر

شاهنامه فردوسی – بند كردن فريدون ضحاك را

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آزرمجو

(ی) (~.) (ص فا.)
۱- با شرم، کم رو.
۲- منصف، عادل.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.