شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

شاهنامه فردوسی - كیكاوس

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

من که در آتش سودای تو آهی نزنم
کی توان گفت که بر داغ دلم صابر نیست
«حافظ»

دیوان حافظ – آن سیه‌چرده که شیرینی عالم با اوست

دیوان حافظ – درد ما را نیست درمان الغیاث

دیوان حافظ – دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد

دیوان حافظ – المنة لله که در میکده باز است

دیوان حافظ – آن پیک نامور که رسید از دیار دوست

دیوان حافظ – ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست

دیوان حافظ – خوش آمد گل وز آن خوش‌تر نباشد

دیوان حافظ – منم که گوشه میخانه خانقاه من است

شاهنامه فردوسی – فراهم آوردن شاهنامه

شاهنامه فردوسی – لشكر كشيدن كاوس با رستم‏‏

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر زادن رستم

شاهنامه فردوسی – رزم رستم با سهراب

شاهنامه فردوسی – آغاز داستان سهراب‏

شاهنامه فردوسی – فرستادن افراسياب بارمان و هومان را به نزديك سهراب‏

شاهنامه فردوسی – رفتن سام به جنگ مهراب

شاهنامه فردوسی – گرفتن شاه هاماوران كاوس را

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آزرم

(زَ) [ په. ] (اِ.)۱ - داد، انصاف.۲ - شرم، حیا.
۳- رفق، مدارا.
۴- شفقت، رحم.
۵- حرمت، عزت.
۶- مهر و محبت.
۷- طرف - داری ، جانب داری، رودربایستی.۸ - فضیلت، تقوی.
۹- یاد، ذکر.
۱۰ - اندیشه، دل مشغولی.
۱۱ - تاب، طاقت.
۱۲ - سلامت، راحت.
۱۳ - اندوه، غم.
۱۴ - ظاهر، آشکارا.
۱۵ - نکبت.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.