شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

یا مبسما یحاکی درجا من اللالی
یا رب چه درخور آمد گردش خط هلالی
«حافظ»

دیوان حافظ – بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد

دیوان حافظ – رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد

دیوان حافظ – صوفی از پرتو می راز نهانی دانست

دیوان حافظ – صلاح کار کجا و من خراب کجا

دیوان حافظ – گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت

دیوان حافظ – شراب و عیش نهان چیست کار بی‌بنیاد

دیوان حافظ – سینه از آتش دل، در غم جانانه بسوخت

دیوان حافظ – در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است

شاهنامه فردوسی – باز آمدن كاوس به ايران زمين و گسى كردن رستم را

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن پشنگ از مرگ منوچهر

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر مردن فريدون

شاهنامه فردوسی – كشته يافتن ويسه پسر خود را

شاهنامه فردوسی – رسيدن سهراب به دژ سپيد

شاهنامه فردوسی – پادشاهى هوشنگ چهل سال بود

شاهنامه فردوسی – رزم كاوس با شاه هاماوران

شاهنامه فردوسی – آفرینش کیهان

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آزرده دل

(~. دِ) (ص مر.) رنجیده، ملول، آزرده خاطر.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.