شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - غلام نرگس مست تو تاجدارانند

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

گر بهار عمر باشد باز بر تخت چمن
چتر گل در سر کشی ای مرغ خوشخوان غم مخور
«حافظ»

دیوان حافظ – صوفی بیا که آینه صافیست جام را

دیوان حافظ – کنون که می‌دمد از بوستان نسیم بهشت

دیوان حافظ – کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

دیوان حافظ – دلم جز مهر مه‌رویان طریقی بر نمی‌گیرد

دیوان حافظ – آن ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت

دیوان حافظ – همای اوج سعادت به دام ما افتد

دیوان حافظ – دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت

شاهنامه فردوسی – آفرینش کیهان

شاهنامه فردوسی – خوان هفتم كشتن رستم ديو سپيد را

شاهنامه فردوسی – تباه شدن روزگار جمشيد

شاهنامه فردوسی – آفرینش مردم

شاهنامه فردوسی – پيغام كاوس به زال و رستم

شاهنامه فردوسی – كشته شدن اغريرث به دست برادر

شاهنامه فردوسی – پادشاهى فريدون پانصد سال بود

شاهنامه فردوسی – پاسخ دادن فريدون پسران را

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آزدن

(دَ) (مص م.) آژدن، آجیدن.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.