شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - ساقیا برخیز و درده جام را

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

حافظ تو این سخن ز که آموختی که بخت
تعویذ کرد شعر تو را و به زر گرفت
«حافظ»

دیوان حافظ – تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد

دیوان حافظ – ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد

دیوان حافظ – اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح

دیوان حافظ – هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد

دیوان حافظ – خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست

دیوان حافظ – حسن تو همیشه در فزون باد

دیوان حافظ – دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد

دیوان حافظ – خیال روی تو در هر طریق همره ماست

شاهنامه فردوسی – رزم رستم با سهراب

شاهنامه فردوسی – پادشاهى فريدون پانصد سال بود

شاهنامه فردوسی – داستان ضحاك با پدرش

شاهنامه فردوسی – پادشاهى دادن سام زال را

شاهنامه فردوسی – داستان فريدون با كارگزار ضحاك

شاهنامه فردوسی – آگاهى يافتن زال از مرگ نوذر

شاهنامه فردوسی – نامگذارى رستم

شاهنامه فردوسی – پيغام كاوس به زال و رستم

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آزال

[ ع. ] (اِ.) جِ ازل.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.