شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

از آن دمی که ز چشمم برفت رود عزیز
کنار دامن من همچو رود جیحون است
«حافظ»

دیوان حافظ – یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود

دیوان حافظ – صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می‌آورد

دیوان حافظ – می‌دمد صبح و کله بست سحاب

دیوان حافظ – طایر دولت اگر باز گذاری بکند

دیوان حافظ – دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

دیوان حافظ – حسن تو همیشه در فزون باد

دیوان حافظ – مردم دیده ما جز به رخت ناظر نیست

دیوان حافظ – تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست

شاهنامه فردوسی – دلخوشى دادن سام سيندخت را

شاهنامه فردوسی – داستان ابو منصور بن محمد

شاهنامه فردوسی – رسيدن سهراب به دژ سپيد

شاهنامه فردوسی – پاسخ نامه سام از منوچهر

شاهنامه فردوسی – آگاهى يافتن سيندخت از كار رودابه

شاهنامه فردوسی – رشك بردن سلم بر ايرج

شاهنامه فردوسی – پيغام كاوس به زال و رستم

شاهنامه فردوسی – راى زدن رودابه با كنيزكان

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آریا

(اِ.) قسمت اصلی ملودیک اپرا.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.