شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - روی تو کس ندید و هزارت رقیب هست

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

بس کن رهی که تاب شنیدن نیاوریم
از بسکه دردناک بود ماجرای اشک
«رهی معیری»

دیوان حافظ – باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

دیوان حافظ – آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند

دیوان حافظ – کسی که حسن و خط دوست در نظر دارد

دیوان حافظ – دوش در حلقه ما قصه گیسوی تو بود

دیوان حافظ – تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست

دیوان حافظ – به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

دیوان حافظ – روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست

دیوان حافظ – ما را ز خیال تو چه پروای شراب است

شاهنامه فردوسی – رزم سهراب با گردآفريد

شاهنامه فردوسی – هنر نمودن زال در پيش منوچهر

شاهنامه فردوسی – كشته شدن ايرج بر دست برادران‏

شاهنامه فردوسی – گرفتن قارن دژ الانان را

شاهنامه فردوسی – نامه كاوس به رستم و خواندن او از زابلستان‏‏

شاهنامه فردوسی – پيغام سلم و تور به نزديك فريدون

شاهنامه فردوسی – آفرینش آفتاب

شاهنامه فردوسی – لشكر كشيدن زال سوى افراسياب

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آرون

(اِ.) صفت نیک، خوی خوش.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.